برای پایان دادن به «ذهنیت جنگ سرد»، جهان به جنبش قدرتمند غیر متعهد نیاز دارد

جنگ تجربه زشت بشریت است. همه چیز آن وحشتناک است. جنگ تهاجم و وحشیگری است. هیچ جنگی دقیق نیست. هر جنگی به غیرنظامیان آسیب می زند. هر بمباران یک لرزش عصبی در جامعه ایجاد می کند.

جنگ جهانی دوم این زشتی را در هولوکاست و بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی نشان داد. از هیروشیما و هولوکاست دو جنبش قدرتمند برخاستند، یکی برای صلح و علیه خطرات حملات هسته‌ای بیشتر، و دیگری برای پایان دادن به شکاف‌های بشریت و برای عدم تعهد به قطب ها.

بیانیه استکهلم در سال ۱۹۵۰ که توسط ۳۰۰ میلیون نفر امضا شد، خواستار ممنوعیت مطلق سلاح های هسته ای شد. پنج سال بعد، ۲۹ کشور از آفریقا و آسیا که ۵۴ درصد از جمعیت جهان را نمایندگی می کنند، در باندونگ، اندونزی گرد هم آمدند تا یک تعهد ۱۰ ماده ای را علیه جنگ و برای “ترویج منافع و همکاری متقابل” امضا کنند.

روح باندونگ برای صلح و عدم تعهد بود، برای اینکه مردم جهان تلاش کنند تا با استفاده از ثروت اجتماعی خود، رنج های تاریخی (بی سوادی، بیماری، گرسنگی) را ریشه کن کنند.

چرا باید برای تسلیحات هسته‌ای پول خرج کرد در حالی که پول باید صرف کلاس‌های درس و ساختن بیمارستان شود؟

علیرغم دستاوردهای عمده بسیاری از ملل جدید که از استعمار بیرون آمده بودند، نیروی غالب قدرت های استعماری قدیمی مانع از آن شد که روح باندونگ بر تاریخ بشر حاکم شود.

در عوض، تمدن جنگ غالب شد. این تمدن جنگ در هدر دادن عظیم ثروت انسانی، در تولید اسلحه – که برای نابودی صدها سیاره کافی است – و استفاده از این اسلحه به عنوان اولین راه حل برای حل و فصل اختلافات متکی است.

از دهه ۱۹۵۰، میدان نبرد این جاه طلبی ها عمدتاً در اروپا یا آمریکای شمالی نبوده است، بلکه در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین گسترش یافته است – مناطقی از جهان که تفکرات استعماری قدیمی معتقدند، بشر در آن جا ارزش کمتری دارد.

این تقسیم انسان ها – که می گوید جنگ در یمن عادی است، اما جنگ در اوکراین وحشتناک است – مشخصه ی زمانه ی ماست.

در حال حاضر ۴۰ جنگ در سراسر جهان در جریان است. نیاز به اراده سیاسی برای پایان دادن به هر یک از اینها، نه فقط به آنهایی که در اروپا اتفاق می افتد، وجود دارد.

پرچم اوکراین در غرب همه جا به چشم می خورد، اما پرچم یمن، پرچم صحرا و پرچم سومالی کجاست؟

بازگشت به صلح، بازگشت به عدم تعهد

ما این روزها غرق در قطعیت هایی هستیم که کمتر و کمتر واقعی به نظر می رسند. با ادامه جنگ روسیه علیه اوکراین، این دیدگاه گیج کننده رواج یافته، که مذاکره بیهوده است.

این دیدگاه حتی زمانی که افراد معقول توافق می کنند که همه جنگ ها باید به مذاکره ختم شود، تبلیغ می شود. اگر چنین نیست، پس چرا خواستار آتش‌بس فوری و ایجاد اعتماد لازم برای مذاکرات نمی‌شویم؟

مذاکرات تنها در صورتی امکان پذیر است که از سوی همه طرف ها احترام متقابل وجود داشته باشد و درک شود که همه طرف های درگیری نظامی دلایلی دارند. ترسیم این جنگ به عنوان هوس های ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، بخشی از تمرین جنگ دائمی است. ضمانت‌های امنیتی برای اوکراین ضروری است، و همچنین تضمین‌های امنیتی برای روسیه، که شامل بازگشت به یک رژیم جدی کنترل تسلیحات بین‌المللی می‌شود.

صلح فقط برای آن نیست که ما آن را آرزو می کنیم. صلح مبارزه در سنگر اندیشه ها و نهادها را می طلبد. نیروهای سیاسی ِ در قدرت از جنگ سود می‌برند، و از این رو لباس مردم دوستی به تن می‌کنند تا دلالان اسلحه را که خواهان جنگ بیشتر هستند، بهتر نمایندگی کنند.

این افراد برای آینده جهان قابل اعتماد نیستند. آنها در مورد فاجعه آب و هوایی علیه ما هستند، وقتی نوبت به همه‌گیری می‌شود علیه ما هستند، وقتی صحبت از صلح به میان می آید ما را ناکام می گذارند.

ما باید روح قدیمی صلح و عدم تعهد را احضار کنیم و آنها را در درون جنبش های توده ای که تنها امید این سیاره هستند، زنده کنیم. بازگشت به گذشته برای زنده کردن جنبش غیرمتعهدهای امروزی صرفاً احساسات نیست.

تضادهای کنونی، شبح عدم تعهد را در بخش هایی از آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین افزایش داده است. اکثر این کشورها نه به این دلیل که از جنگ روسیه در اوکراین حمایت می‌کنند، بلکه به این دلیل که می‌دانند قطبی‌سازی یک اشتباه مهلک است، به محکومیت روسیه رای منفی دادند.

تعدادی از رهبران جهان در تلاشند تا با دنبال کردن مسیر صلح و دیپلماسی، به جای صف آرایی و جانبداری، «ذهنیت جنگ سرد» را بشکنند. صدای کلیدی در این روند سیریل رامافوزا، رئیس جمهور آفریقای جنوبی است. 

آنچه مورد نیاز است جایگزینی برای دنیای دو اردوگاهی جنگ سرد است. به همین دلیل است که بسیاری از رهبران این کشورها – از شی جین پینگ در چین گرفته تا نارندرا مودی در هند و سیریل رامافوزا در آفریقای جنوبی – علیرغم جهت گیری های سیاسی بسیار متفاوت خود، خواستار خروج از “ذهنیت جنگ سرد” شده اند.

آنها در حال حاضر به سمت یک پلتفرم جدید غیر متعهد حرکت می کنند. این حرکت واقعی تاریخ است که ما را به تفکر در مورد بازگشت به مفاهیم عدم تعهد و صلح برمی انگیزد.

هیچ کس نمی خواهد پیامدهای کامل محاصره چین و روسیه توسط ایالات متحده و متحدانش را تصور کند. حتی کشورهایی که متحد نزدیک با ایالات متحده هستند – مانند آلمان و ژاپن – می دانند که اگر یک پرده آهنین جدید در اطراف چین و روسیه فرود بیاید، برای کشورهای خودشان کشنده خواهد بود.

در حال حاضر، جنگ و تحریم‌ها بحران‌های سیاسی جدی در هندوراس، پاکستان، پرو و ​​سری‌لانکا ایجاد کرده‌اند که با افزایش نجومی قیمت‌های مواد غذایی و سوخت، بحران‌های دیگری را در پی خواهد داشت.

جنگ برای کشورهای فقیرتر بسیار گران است. هزینه برای جنگ، روح انسان را می خورد و جنگ، باعث افزایش حس ناامیدی عمومی مردم می شود.

جنگ طلبان ایده آلیست هستند. جنگ های آنها معضلات اصلی بشریت را حل نمی کند. ایده های عدم تعهد و صلح واقع بینانه است. در این چارچوب پاسخ هایی برای کودکانی وجود دارد که می خواهند بخورند و یاد بگیرند، بازی کنند و رویا ببینند.

منبع: people’s world. h. این مقاله، اولین قسمت از «گزارش صلح و عدالت» جدید است که توسط  Morning Star  و  Globetrotter تهیه شده است.

چاپ کن