ما ماهیان ولنگاری بودیم
درمردابهای لجن
پولکها کدر وُ شکم انباشته از کرم
جلبکها سیاه شد وُ تیغ بر سکون رویید
و ما در ژرفایی هزارساله فرو رفتیم.
.
و سوگند که دریا گذرگاه حقیر پریانی است
که موجِ آوازشان
گره در گیسوی دریا می افکَند، همه آشوب!
خوشا صدف خواب!
خوشا گوسفندان بی سر و مرتع های سبز
خوشا بع بعِ خشنود گله ها که زمین را تا ریشه جویده اند
خوشا نوشیدن لجن، تا تشنگی فراموش شود!
.
به تعبیرِ خوش باوران:
ماهیگیر پیر از راه رسید وُ
پاشنه بر کمرگاه مرداب فرو برد
ماهیان مرده، مردمکها کدر
با شکمی از گنداب انباشته
به سطح بر آمدند
مرداب دریا شد وُ به جوش آمد!
.
آتلانتا، جولای ۲۰۲۲
divanpress.com
مرضیه شاه بزاز
