الف : دو طرح از درختِ شاه‌بلوط در پایانِ خُرداد
۱
این شاه‌بلوطِ تنومند
هرگز به ” شاه ” نمی‌مانَد.
او بیش‌تر به خانه‌واده‌ای می‌مانَد شریف و عائِله‌مند :
دل‌واپسِ این که نمی‌داند
چرخِ عظیمِ زنده‌گیِ پُر هزینه‌اش را
چرخِ عظیمِ برگ و بارش را، چه‌گونه بچرخانَد!
برگ و باری عظیم، کِه‌اش در یک فصل
ناخواسته بر شانه‌اش می‌رویانند،
و فصلی دیگر، باز
ناخواسته، در پیشِ دیده‌گان‌اش می‌سوزانند!
ـ()ـ
بنگر! نیازِ او به نگاهِ توست!
ـ()ـ
۲
این شاه‌بلوطِ تنومند
هرگز به ” شاه ” نمی‌مانَد.
او بیش‌تر به مِی‌فروشِ شریفی می‌مانَد عائِله‌مند
که : خرجِ زنده‌گانیِ پُرهزینه‌اش را
با دَخلِ کم‌درآمدِ یک مِی‌کَده می‌چرخانَد
یک مِی‌کَده‌ی رقصان :
گُل‌های او، که شاید برخی‌ها ” تاج ” بِیَنگارند،
خود بیش‌تر به” جام “ها می‌مانند،
و شاخه‌هایش، ساقیانی‌اند که بی‌باک و ماهرانه
آن جام‌ها را، در میان تشنه‌گانِ سرگردان، می‌گردانند.
ـ()ـ
بنگر! نگاهِ او به نیازِ توست!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
ـ()ـ
ب : گفتگو با درختِ شاه‌بلوط، بر آستانِ زمستان
هان اِی درخت تنومند!
اکنون دیگر تمامِ برگ‌های تو را باد برده است.
اکنون دیگر تو هستی و، فیضِ سَبُک‌باری!
ـ()ـ
زیباتر از گذشته شدی اِی درخت!
اندام‌ات، رازِ حیرت‌آورِ خود را گویی تازه گشوده‌ست،
این اندام، این فوّاره‌ای از شاخه‌های چالاک و چَست،
اندامی زیبا، ورزیده، زَبَردست،
که دیری، پُشتِ پرده‌ای از برگ‌ها، پنهان بوده‌ست.
ـ()ـ
پس بی‌سبب نبود توانستی
سنگینیِ عظیمِ برگ را
سنگینیِ عظیمِ رنگ را
سنگینیِ عظیمِ پرنده را
سنگینیِ عظیمِ میوه را
– در روزگارِ پهلوانی‌های نازیبا –
این‌گونه زیبا پهلوانانه تاب آوری
این‌گونه پهلوانانه زیبا.
پس بی‌سبب نبود.
ـ()ـ
بر جا بمان درختِ آموزنده!
اکنون زمستان هم دارد می‌آید
تا در جدال‌اش با اندامِ ورزیده‌ات
خود را بیازماید
با برف‌اش، با سرمایش، با تاریکیِ سوزنده.
ـ()ـ
اکنون به ما – کَم‌زَهره‌ها – بیاموزان :
زیبا و پهلوانانه تاب‌آوردن را
در چَنگِ آزمونِ زمستان!
اِی پهلوانِ زیبا
زیبای پهلوان!
ـــــــــــــــ
محمّدرضا مهجوریان
