فراخوان دانشجویی، برای بی حجابی و اعتراض به حجاب اجباری

شعار ” آزادی زن، آزادی جامعه “می‌تواند
گسترده‌ ترین و اساسی‌ترین شعار باشد . شعاری که بیانگر حقایقی غیر قابل انکار در خصوص سلب حقوق ملت ایران از سوی حاکمان ستم پیشه جمهوری سرمایه‌داری اسلامی است. زنان، بمثابه نیمی از جامعه ایران، همواره در چهار دهه اخیر تحت انواع ستم از سوی مرتجعین حاکم قرار گرفته‌اند . از سلب حقوقی، همچون حق حضانت اولاد یا حق طلاق گرفته تا انواع مختلف تبعیض مثل عدم دریافت دستمزد برابر یا فرصت برابر شغلی و شاید ده‌ها نمونه دیگر .
یکی از بنیادی‌ ترین و واکنش برانگیزترین این مظالم سلب اختیار پوشش فردی یا همان ” حجاب اجباری ” است ؛ اجباری که شاید بتوان از آن به عنوان نمادی از حذف و نادیده گرفتن زنان در جامعه یاد کرد . به روایتی شهروند درجه دومی که علیرغم تمام نابرابری‌ها با مجاهدت مثال‌زدنی تاریخی دراثبات خویش به عنوان عنصری موثر در رشد و شکوفایی اجتماع هنوز به عنوان ابژه ای صرفا جنسی و در عالیترین برداشت دینی تنها به عنوان مادری نمونه از او یاد می‌شود . وجودی انکارشده که تنها راه رهایی خود را در مبارزه ای ممتد و جانفرسا با منکران اش میابد. از این منظر نقش واژه ” آزادی زن، آزادی جامعه ” بسیار محوری، تفکر برانگیز و طبقاتی است. زندگی زنان، بویژه زنان زحمتکش در پیوستگی متجانس خود با زن انگار مطالبه گر تمام آن چیزهایی است که یک انسان برای حیات خود در اجتماع باید از آن بهره‌مند باشد. زندگی اََّعم از نیازهای اولیه چون خورا ک، پوشاک و سرپناه است. سردادن شعار ” حق و حقوق برابر ” و لغو همه اشکال تبعیض به نوعی با در برگرفتن تمام نیازهای اولیه مطالبه گر جنبه‌های متعالی تری از حیات نیز هست. آن مولفه‌هایی که حرمت نفس آدمیان را تضمین می‌کند. شاید قشر متوسط جامعه به عنوان خاستگاه اعتراضات اخیر، علیرغم تمام سختی‌ها در تأمین هزینه‌های زندگی از حداقل‌های معاش برخوردار است، ولی جامعه‌ ای چنین تبعیض‌آمیز را در خور و شایسته زندگی نمی‌داند. چرا که آدمی تنها به اتکا به خود نمی‌تواند زندگی کند و حیات او وابسته به حیات اجتماع است. ” آزادی ” به عنوان یک مقوله طبقاتی از اساسی ترین حقوق انسان شامل آزادی بیان، تجمع، اعتراض و بسیاری از شئون دیگر آزادی مکمل این زنجیره سرکوب شده در طول بیش از چهار دهه حکومت استبدادی جمهوری سرمایه‌داری اسلامی است. شعار “مرگ بر ستمگر ، چه شاه باشه چه رهبر ” و درآمیختگی با شعار ” آزادی زن، آزادی جامعه ” نیز موید این موضوع است که جامعه ایران برای رهایی از استبداد فعلی دست به دامان ارتجاع گذشته نمی‌شود و راه رهایی خویش را درنگاهی به جلو و مسیر تکامل تاریخی جستجو می‌کند، چیزی که رسانه‌های وابسته به دستگاه ارتجاع پهلوی از باز نمایاندن آن طفره میروند . زنان ایران موجی نیستند که آرام گیرند، برای رهایی خود و جامعه و لغو هرگونه ستم جنسیتی و طبقاتی و سرانجام تحت رهبری طبقه کارگر به همه این نابسامانی‌های اجتماعی پایان خواهند داد.