ما از وجدان‌های بیدار می‌خواهیم از پایداری و حق خاکسپاری بهاییان در آرامستان‌های ویژه خود حمایت کنند. همچنین از خانواده‌های اعدام‌شدگان برای ماندگاری خاوران، این مکان یاد و یادمان هزاران زندانی سیاسی کشته شده در دهه‌ی شصت، به پشتیبانی برآیند.
به تاریخ ۱۵ فروردین ۱۴۰۲، آقای بهزاد مجیدی، هم‌میهن بهایی که به تازگی چشم بر جهان فرو بسته بود، به‌دست ماموران وزارت اطلاعات در پاره‌ی اعدام شدگان خاوران به خاک سپرده شد. پیش از وی ماموران امنیتی جمهوری اسلامی در فروردین سال گذشته، خانواده‌های دو هم‌میهن بهایی را واداشتند که عزیزان خود را در همین محل، خاک کنند.
این نخستین بار نیست که حکومت جمهوری اسلامی کوشیده است تا به محل خاکسپاری اعدام‌شدگان دهه شصت، به ویژه گورهای جمعی کشتگان سال ۶۷ دست‌درازی کند و این مکان یاد و یادمان را دگرگون سازد و از میان بردارد. در دهه‌ی شصت از هر گونه مراسم سوگواری خانواده‌ها با توهین، کتک و بازداشت پیشگیری می‌شد. در دهه هفتاد، برای دگردیسی این گورستان به یک فرهنگ‌سرا کوشش‌ها کردند. در دهه هشتاد با بولدوزر این مکان تاریخی را شخم زدند. و همزمان، سیاست در برابرهم نهادن خانواده‌های قربانیان بهایی و اعدامی را پی گرفته‌اند. بدین‌سان حکومت جمهوری اسلامی کوشیده است هم‌میهنان بهایی را که پاره‌ای بزرگی از خاوران را در اختیار دارند وادارد تا عزیزان خود را در پاره‌ی اعدام شدگان به خاک سپارند. و این در حالی است که به گفته سخنگویان جامعه بهایی این آرامستان تا ۵۰ سال دیگر برای خاک کردن مردگان گنجایش دارد.
از نخستین روزهای فروردین ۱۴۰۲، پیکر پنج بهایی در سردخانه‌ای نگه داشته شده است، چرا که خانواده‌ها « از دفن درگذشتگان خود در محل گورهای دسته جمعی خاوران خوداری می‌کنند.»
ما از وجدان‌های بیدار می‌خواهیم از پایداری و حق خاکسپاری بهاییان در آرامستان‌های ویژه خود حمایت کنند. همچنین از خانواده‌های اعدام‌شدگان برای ماندگاری خاوران، این مکان یاد و یادمان هزاران زندانی سیاسی کشته شده در دهه‌ی شصت، به پشتیبانی برآیند.
بیداران، ۳ اردیبهشت ۱۴۰۲
