اراده همگانی جنبش مردم ایران معطوف به در هم شکستن ساختاریست که بر پایه فقر و تبعیض و سرکوب زنان،کارگران ،شاغلین و بازنشستگان و بیکاران و دیگر اقشار جامعه بنا شده است.
قطعا این شرایط نابرابرو فاجعه آمیز،در یک لحظه ایجاد نشده و در یک مرحله هم به شرایط مطلوب نخواهد رسید. تجربه و راستی آزمایی هر حرکت سلبی به زمان و نقد شرایط عینی جامعه متکی است.
و در این مرحله خاص است که میتوان مدعی شد، تشت رسوایی انتصابات و مضحکه نمایشهای انتخاباتی، عیان تر از هرزمان دیگری از بام قدرت حاکم فرو افتاده است.
اگر بپذیریم که رسیدن به اهدافمان که همانا آرمان رهایی و رفاه حداکثری انسانهاست ، نیاز به گذر کردن از چند مرحله و تغییرات اجتماعی و اقتصادی عمیق را دارد، قطعا نقد انتخابات پارلمانی و نیابتی یکی از این مراحل حائز اهمیت است ، یعنی جایی که مردم بناچار وتحت نفوذ رسانه های حاکم ،قدرت و اختیارات خود را به کسانی تحت نام نماینده ! تفویض کرده و خود از صحنه قدرت و تصمصم گیری به راحتی خارج میشوند( این امر در کشوری مثل ما که فساد و رانت و تقلب به وفور حاکم است، بیش از پیش انتخابات را به نمایشی تمسخر آمیز بدل کرده است).
اکنون شاهدیم که دستگاه سرکوب و بگیر و ببند بیش از هر زمان دیگری به جان فعالین عرصه های مختلف افتاده و به شکل صریحی اعلام کرده که تنها پاسخ حی و حاضر کنشهای مطالباتی مردم ،فقط “چماق و گلوله و زندان “است. اما در سوی دیگر، انبوه مردمی هستند که قدم به قدم واژه”نه” را متحدتر و قوی تر جان میبخشند.
اعتراضات خیابانی و اعتراضات کارگران و دانشجویان و معلمان و بازنشستگان، علیرغم سرکوب شدید، هر کدام گنجینه ای پر ارزش در جهت شکل گیری این”نه” بزرگ هستند.
خوشبختانه کاهش فاصله زمانی این موج های بلند “نه” نشان می دهد که توان خود ترمیمی جنبش از توان خودبازسازی رژیم سبقت می گیرد. همواره زخم ها وجود دارند اما چه باک! یکی در حال شکفتن است و دیگری به تجربه ای دردناک ولی ماندنی بدل میگردد.
دور از انتظار نیست که مهندسی انتصابات اسفند ، فاز دیگری هم داشته باشد که همانا دستبرد به مختصر آراء اخذشده با هدف بالابردن میزان مشارکت به حدنصاب بالای ۵۰٪، است ولی این ترفند هم نمیتواند غباری بر “نه” بزرگ مابیفشاند!
رای ما فقط به “رفاه ،برابری و آزادی “است و بس!
شورای بازنشستگان ایران
۲۵ بهمن ۱۳۹۸
