۴۰ سال از اعدام ۱۶ شهروند بهائی که به اعتقادات مذهبی خود پایبند ماندند، گذشت. در صبح روز ۲۶ خرداد ۱۳۶۲، ۶ مرد بهائی و ۲ روز بعد ۱۰ زن بهائی به دار آویخته شدند،
ضیا میرعمادی، دادستان عمومی و انقلاب شیراز در آبان ماه ۱۳۶۱ دستور بازداشت ۴۰ بهائی را صادر کرد. بازداشت شدگان تحت شدیدترین بازجوئی ها و شکنجه ها قرار گرفتند. بازجویی‌های بهائیان برای “انکار اعتقادات دینی و اسلام آوردن” و “معرفی بهاییان دیگر” بود. ضیا میرعمادی بعد از بازجوئی ها و تشکیل پرونده، حکم اعدام ۱۶ بهائی را در هماهنگی با محی‌الدین حائری شیرازی، امام جمعه وقت شیراز و سپاه صادر کرد. در همان زمان حکم اعدام در خبر کوتاهی در روزنامه “خبر جنوب” اعلام شد.
قبل از اجرای حکم اعدام، دادستان شیراز در ۲۴ اسفند ۱۳۶۱، بهائیان زندانی را در سالنی جمع کرده و به آنها می گوید که حکم همه به جز چند نفر اعدام است و این احکام به تایید شورای عالی قضایی هم رسیده است. هر یک از شما که مسلمان شوید، آزاد خواهید شد. او بار دیگر، روز ۲۲ خرداد ۱۳۶۲ به بهاییان اعلام می‌کند که حکم اعدام همه تایید شده ولی من هنوز امضا نکردم، سپس به رییس زندان که همراهش بوده می‌گوید: “برای این‌ها چهار جلسه استتابه بگذارید، اگر ارشاد شدند آزاد، در غیر این صورت حکم‌شان را امضا می‌کنم.”
زندانیان بهائی سر اعتقاداتشان می ایستند و در میدان چوگان شیراز یکی پس از دیگری و در حضور هم به دار آویخته می شوند. جوان‌ترین اعدام شدگان زن ۱۷ سال و مسن‌ترین‌شان ۵۸ سال داشت.
جرم اعدام شدگان تنها بهائی بودن و ایستادگی برسر باورهایشان بود. خانم زائرپور در دادگاه به حاکم شرع گفته بود که: “آقای قضایی، من زندگیم را خیلی دوست دارم، ولی شما برای ما دو راه بیشتر نگذاشتید: اسلام یا شمشیر. خب، من عقیده‌ام را انتخاب می‌کنم.”
در چهلمین سالگرد اعدام ۱۶ بهائی، شعبه ۱۲ دادگاه تجدیدنظر کرج ۱۳ شهروند بهائی را مجموعا به ۴۷ سال و هفت ماه حبس و مجازات های تکمیلی محکوم نمود. جلسه دادگاه آن ها بدون اطلاع وکلا در تاریخ ۲۵ خرداد برگزار گردید و احکام دادگاه بدوی تمامی افراد، عینا تایید گردید.
از همان آغاز حیات حکومت اسلامی پیروان مذاهب و ادیان متفاوت از مذهب و دین رسمی مانند اهل سنت، دراویش، بهائیان، مسیحیان، زرتشتیان و کلیمیان با تبعیض، فشار، زندان، اعدام روبرو بوده اند. در این میان شهروندان بهائی به ویژه تحت شدید ترین فشار ها بودند و به صورت گسترده بازداشت و احکام سنگین علیه آن ها صادر شده است. بعلاوه حکومت مغازه ها و زمین های کشاورزی بهائیان را تصرف و منازل و آرام گاه های آنان را تخریب و از تحصیل در دانشگاه ها محروم کرده است.
اعدام بهائیان به خاطر باور مذهبی شان در سال ۱۳۶۲ و اعدام هزاران تن از مخالفین در سال ۱۳۶۰ از همان ابتدا مشخص کرد که جمهوری اسلامی پایه های حکومت جنایتکارانه خود را بر زندانی کردن، شکنجه، کشتار و اعدام دگراندیشان و مخالفین سیاسی بنا نهاده است. کشتار هزاران زندانیان سیاسی در سال ۶۷ نشان داد که جمهوری اسلامی برای حفظ حکومت خود، حاضر است به هر جنایتی دست بزند. کشتار بیش از ۵۰۰ تن از معترضین جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی و اعدام شماری از زندانیان سیاسی در ماه های گذشته، حاکی از تداوم جنایات حکومت اسلامی است.
“همگامی برای جمهوری سکولار دموکرات در ایران” یاد ۱۰ زن و ۶ مرد بهائی را همراه با هم وطنان یهائی در چهلمین سالگرد اعدام آن ها گرامی می دارد، جنایت حکومت را محکوم می کند و امیدوار است با برچیده شدن بساط حکومت اسلامی، هم وطنان بهائی در کمال آرامش و در آزادی در کنار سایر هم وطنان زندگی کنند.
همگامی برای جمهوری سکولار دموکرات در ایران
۳۰ خرداد ۱۴۰۲ (۲۰ ژوئن ۲۰۲۳)
