جو سیاسی جامعه شکل خاصی بخود گرفته است، انتخابات مجلس پیش رو میباشد و مسئولین و عناصر حکومتی تبلیغات این انتخابات را در دستور کار خود قرار داده اند، آنها چهره ای دلسوزانه برای کارگران و زحمتکشان گرفته اند و نمایندگان مجلس، سخنرانی های قرّا و رادیکال میکنند و تمام این تلاش ها برای کشاندن کارگران و زحمتکشان به پای صندوق های رای میباشد!
در همین رابطه نصرالله دریابیگی “رئیس کانون کارگران بازنشسته استان مازندران” برای انجام وظیفه، سخنانی را گفته است که بقول خودش کاملا در ارتباط با “جامعه کارگری” میباشد. بررسی سخنان او در حقیقت بررسی سخنان بسیاری از مسئولین و عناصر حکومتی میباشد. او میگوید “گلوگاه حل مشکلات جامعه به خصوص مسایل اقتصادی، مجلس شورای اسلامی است”. او سخن از “جامعه” میکند ولی مشخص نمیکند که این مجلس، مشکلات کدام بخش از “جامعه” را حل میکند. کارگران و بازنشستگان که بخش اعظم این “جامعه” میباشند، چهل و چهار سال است که هر سال بر مشکلات آنها افزوده میشود.
گرانی و تورم، بالا رفتن اجاره خانه، افزایش هزینه درمان و افزایش هزینه تحصیل فرزندان، عدم افزایش حقوقهای متناسب با نرخ تورم و نداشتن معیشت، بیکاری و قرار دادهای موقت و عدم امنیت شغلی و موجی جدید از عدم امنیت برای زنان، اینها معضلاتی هستند که هر روز کارگران و بازنشستگان با آنها دست و پنجه نرم میکنند.
باید از دریابیگی سوال کرد، حال که مجلس شورای اسلامی “گلوگاه حل مشکلات” این بخش از “جامعه” یعنی کارگران و بازنشستگان نبوده است، پس “گلوگاه حل مشکلات” کدام بخش از “جامعه” بوده است؟ کدام بخش از “جامعه” هر روز فربه تر شده و در رفاه بیشتری قرار گرفته است؟
با نگاهی به اطراف زندگی خود و اخباری که هر روز میرسد بخوبی به این مسئله پی میبریم که یک درصد این “جامعه” یعنی سرمایه داران و مافیای حکومتی هستند که هر روز بر ثروتشان افزوده میشود و اگر با مشکلی روبرو شوند با اِعمال قدرت در اراده نمایندگان و یا دادن رانت به این نمایندگان مجلس “مشکلاتشان” حل میشود! نمایندگان مجلس با ماشین های شاسی بلندی که از این بخش یک درصدی “جامعه” میگیرند، بخوبی میتوانند بخش اعظم “جامعه” را دور بزنند!
ماشین شاسی بلند را از بخش یک درصدی “جامعه” میگیرند تا بتوانند در گوش سرباز متعلق به بخش نود و نه درصدی “جامعه” سیلی بزنند! دریابیگی بیش از حد تنور انتخابات را شعله ور میکند و میگوید “اگر تمامی صندلی های مجلس در اختیار نمایندگان جامعه کارگری باشد؛ رویا بافی نیست و اگر همت کنیم می‌توانیم این مهم را محقق کنیم”. شعله ای را که او بر پا میکند بقدری داغ و غیر واقعی است که تلاش میکند که کارگران و بازنشستگان آنرا باور کنند و میگوید که چنین گفته ای “رویا بافی نیست”!! معلوم نیست بر روی پیشانی کارگران و بازنشستگان چه نوشته شده است که عده ای، تا این اندازه ما را نادان فرض میکنند؟!
تا دیروز یکی میگفت دولت وعده داده است در سال ۱۴۰۲ تورم را کنترل خواهد کرد و تلاش میکرد ما این لاطئلات را باور کنیم و امروز هم این یکی میخواهد ۲۷۰ (و شاید بیشتر) کارگر را بر روی صندلی های مجلس بنشاند!!! “نشستن بر روی صندلی های مجلس” که هیچ! کارگران و بازنشستگان برای نشان دادن اعتراض خود حتی نمیتوانند در مقابل “درب مجلس بایستند”، چرا که با گاز فلفل نیروهای انتظامی روبرو میشوند!
در این چهل و چهار سال فقط چند نفری توانستند با نام کارگر وارد مجلس شوند که بعد معلوم شد که آنها هم بساز بفروش بودند!! و از منافع خود یعنی آن یک درصد جامعه دفاع میکردند! دریابیگی میگوید “مجلس خوب و مقتدر می تواند کمک حال دولت بوده و نقشی موثر دربهبود اوضاع اقتصادی کشور ایفاظ نماید”. گویا او شعار “دولت خیانت میکند، مجلس حمایت میکند” را نشنیده است که زحمتکشان ناراضی از لایه های مختلف جامعه در تجمعات اعتراضی خود فریاد میزنند، این جماعت زحمتکش نه به این دولت ها امیدی دارند و نه به این مجلس ها.
بروید، بروید و این صندوقهای سیاه را به جاهایی ببرید که این مجلس از منافع آن ها دفاع میکند! از این مجلس، آبی برای ما کارگران و بازنشستگان گرم نخواهد شد.
۲۳ مرداد ۱۴۰۲
