ان بویر، شاعر تحسین شدهی آمریکایی و برندهی جایزهی پولیتزر سال ۲۰۲۰ برای کتاب «فناناپذیر: درد، بیپناهی، مرگ و میر، دارو، هنر، زمان، رؤیاها، مفروضات، فرسودن، سرطان و تیمار»، روز پنجشنبه ۲۵ آبان، با انتشار نامهای، استعفای خود را از سِمتِ دبیری بخش شعر مجلهی نیویورک تایمز، به دلیل اینکه نمیتواند «میان کسانی که با لحن «منطقی» خود میخواهند این رنج غیرمنطقی را برای ما عادیسازی کنند» دربارهی شعر قلم بزند، اعلام کرد.
متن کامل استعفانامهی او به شرح زیر است:
من از سمتِ خود بهعنوان دبیر بخش شعر مجلهی نیویورک تایمز استعفا دادم. جنگ دولت اسرائیل که با پشتیبانی آمریکا علیه مردم غزه در جریان است، برای دفاع از هیچکس نیست. این جنگ نه برای امنیت اسرائیل است، نه آمریکا، نه اروپا و نه بهخصوص این همه یهودی، که از سوی همانهایی که به دروغ ادعا میکنند دارند برای آنها میجنگند، در معرض تهمت و افترا قرار گرفتهاند.
این جنگ تنها برای کسانی که منافع نفتیشان را در آن جستوجو میکنند و تولیدکنندگان اسلحه، سود وحشتناکی به بار میآورد و بس. جهان، آینده، قلبهای ما، همه و همه، با این جنگ، کوچکتر و سختتر میشود. بحث این جنگ فقط موشک و تجاوز به خاک نیست؛ بلکه جنگیست مداوم علیه مردم فلسطین؛ مردمی که مقابل دههها اشغالگری، رانده شدن اجباری، محرومیت، کنترل، محاصره، زندان و شکنجه مقاومت کردهاند.
از آنجا که وضع موجود، ما را به سمت خودبیانگری و حدیث نفس میبرد، گاهی موثرترین شیوهی اعتراض برای هنرمندان این است که این وضع را پس بزنند. من نمیتوانم در میان کسانی که با لحن «منطقی» خود میخواهند این رنج غیرمنطقی را برای ما عادیسازی کنند، دربارهی شعر قلم بزنم. سفیدشوییهای شنیع دیگر بس است. سفیدشویی این مناظر جهنمی دیگر بس است. دروغهای جنگ افروزانه دیگر بس است. اگر استعفای من، بهاندازهای که در شعر یک جای خالی ایجاد میکند، در خبرها نیز ایجاد کند، آنوقت میتوان گفت این شکل حقیقی زمان حال ماست.
ان بویر
برگردان: سپیده جدیری
مطالب مرتبط با اين مقاله:
- روح جمعی دهه بیست؛ در حاشیه نخستین کنگره نویسندگان ایران در تیرماه ۱۳۲۵- پیام حیدرقزوینی
- بیانیه بیش از ۹۰ نویسنده، هنرمند و فعال فرهنگی دریادآوری دستاوردهای م. فرزانه
- تدارک نهادهای امنیتی برای خاموش کردن صدای اعتراض علی کریمی و ترانه علیدوستی
- راوی بخشی از تجربه مدرن ما؛ داریوش مهرجویی و راه رفته اش از “گاو” تا “دایره مینا” – رضا غیاث