چند نکته پیرامون یک بیانیه ی رسوا – ف. تابان

نگو بیانیه،بگو طوفان خنده اسماعیل.

مشاطه گران نظام قاتلین،اومدن زیر اَبرو عروس هزار داماد و بر دارند،زدند چششم کور کردند و با بی خردی تمام،سند حقارت تاریخی شان را امضاء نموده اند؛البته تقصیری ندارند،خودشان که فکر واحد ندارند،مراجع بیت و حوزه و حجره یه چیزی می گویند،آنها هم تبعیت می کنند و طوطی وار همان را ثبت و سند می زنند.
میرزا بنویس های وارداتی و صادراتی نظام قاتلین،بیانیه امضاء نکردند،سیاهه رسوا کننده ای را امضاء کردند که عمق بی حیثیتی و عدم صلاحیت خودشان را عینیت بخشیده اند و به اسم اعاده حیثیت،تتمه حیثیت کاذب میرورم کرده را بر باد داده اند.

باید مرتب بزنی تو دهنشون اسماعیل.

-:صدات و بیار پائین،آبرویزی نکن زن،!
+:آآآبرو،تو اگر آبرو داشتی که سال ٨٨ ربیعی را عضو ستادت نمی کردی و با حمزه غالبی همنشین و همکلام نمی شدی و حبیب اله پیمان و حسن اشکوری ساقدوشت نمیشدند و محسن کدو ور و عیسی سحرهیز و فتاپور،کله قند آقاجری و رجایی و بهشتی و ارجمند و روسرت نمی سابیدن و ابوالفضل و کیوان و داریوش و بهمن و ملیحه برات کِل نمی کشیدند،بنابراین اول یهِ نگاهی به شجره پشت سرت بنداز،بعد دَم از آبرو بزن،تو کجا ‌و آبرو کجا؛آبرو همون سُرنگ و بطری عرقی بود که کنار پیکر احمد امیرعلایی جا گذاشتید؟!
-:خفه شو،وگرنه …
+:وگرنه چی،مگه شکلات دیگه ای مونده که نخورده باشی؟!
-:کاری نکن اون روی سگم بالا بیاد و خیلی راحت با یه گلوله عین سگ بکشمت و پول گلوله و دیه خونت و از ننه و بابای بدبختت بگیرم و نام و عکست و به عنوان کمیته ای و بسیجی و سپاهی و مفقود الاثر جبهه حق علیه باطل و شهید خندق سبز و مدافع منشور حقوق شهروندی و دلاور والا مقام برج بلند دمکراسی،در سایت کلمهِ منتشر کنم و پژوهشگران و مفسران و تحلیلگران و فعالین مدنی و کنشگران حقوق بشر و تحول خواهان و دادخواهان و منتقدان نظام همه را بکنم مدعی و خودم صاحب عزا بشوم و از آیت اله قتلعام دیروز و رئیس قوه قضائیه امروز و رئیس شورای امنیت ملی دیروز و رئیس دولت امنیتی ها امروز و سردار کیلویی دانشجو لوله کن دیروز و رئیس مجلس سپاهیان امروز و رهبر موقت و دیکتاتور دیروز و مقام معظم امروز،درخواست کنم که کتاب گروگانگیری و وجدان بیدار را بخوانند و مثل من تسلیم صحنه آرایی خطرناک نشوند و چیز چیز نکنند و سقف رذالت را بشکافند و از ماه عسل حصر،درخواست صندوق رای بکنند و به آمرین و مباشرین و کسانی که ۴دهه خلف وعده و قتل و غارت و تجاوز کردند،رای سلبی و ایجابی بدهند و آنها را وکیل مدافع امت همیشه در صحنه دیروز و ملت همیشه غایب امروز بکنند و تالی فاسد نکنند که بنا بفرموده جلاد جماران نشینمان حفظ قدرت و ثروت از دین امت و وطن ملت،واجب تر است؛مفهومه یا باز توضیح بدهم؟!​
+:اینا رو که میدونستم دیگه چه خبر؟!

کلیت نظام بلحاظ سیاسی و فرهنگی و اجتماعی،فاقد حیثیت و مشروعیت است اسماعیل.

اصل و اساسِ ساختار نظام قاتلین،بر نفی فرد و فردیت و تبعیت بی چون و چرا از ساختار استوار است،بنابراین هر کسی فارغ از اینکه عوام باش یا خواص،اگر بخواهد در این سیستم،با این ساختار،مَنم مَنم بکند و دَم از آبرو و حیثیت و پرنسیب و پرستیژ بزند،یا باید کناره بگیرد و غنیمت شمرد عزلت را،یا بجنگد و جُور محرومیت و حبس و اعدام را بکشد؛یا قید فردیت و پرنسیب شخصیش را بزند و بپرد بغل وسپا و تن به گزینش و فیلتر و جذب بدهد و به دبستان و دبیرستان و دانشگاه برود و معمم و مکلاء و وکیل و وزیر و استاد و مهندس و دکتر و حقوقدان و نویسنده و مترجم و پژوهشگر و محقق و میرزابنویس و دولتیری و سه لیتری و نوبلی و اسکاری و ونیزی بشود و مثل محمود دولت آبادی هضم و دفع و بازیافت بشود و چشم بر بدیهیات عینی ببندد و ۴ دهه تمام هم به هاشمی رای بدهد و هم به خاتمی بدهد و هم به میرورم کرده بدهد و هم به رئیس دولت امنیتی بدهد و هم التماس بکند تا بلکه حرامیان اجازه چاپ کتاب کلنلش را صادر بکنند!
بااینحساب وقتی محمود خان که از اَبروش ‌عقرب و از سیبیلش تلخک می ریزه،فردیت پرنسیب شخصی و پرستیژ اجتماعیش،
دست مایه ریشخند برادرش است،دیگه تکلیف حیثیت مهندسین و معماران و نقشه کشان و مقاطه کاران و وکلای حقوقدان و فعالین مَدنی و کنشگران سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و اساتید و میرزا بنویس های حقوق بشری و شرکای بالفعل ۴ دهه قتل و غارت و تجاوز…مثل روز روشن است و نیازی به تائیدیه سازمان امنستی تکذیب عفو بین‌الملل نیست.

معمم ها و مکلاء های نظام قاتلین،حقیر و وقیحند اسماعیل.

آقای تابان.

میرحسین موسوی خودش تجسم عینی ارتجاع است،این را من نمی گویم،این را سال ٨٨ خودش گفت:جمهوری اسلامی نه یک کلمه کم،نه یک کلمه زیاد؛من آمده ام که ٣٠ ساله های دولت هاشمی و خاتمی را به دوران طلایی دهه ۶٠ ببرم،عجبا که ۵٠ و ۶٠ ساله ها نیز با او همراه شدند؛بنابراین حیف کلمه قدردانی نیست که با گشاده دستی خرج او می کنید؟!

آقای احمد مجد.

اطلاعیه ای را که مشاطه گران و میرزابنویس های سبز و بنفش و قهوه ای و زیتونی ها امضاء و رسانه ای کردند،یک اقدام سیاسی نبود،عیان کردن وزن و قد میرورم کرده بود؛این را من نمی گویم،به رقم اسامی امضاء کنندگان نگاه کنید،فقط ۶٠ نفر؟! ۶٠ نفررررری که ۶٠ عدد هم محسوب نمی شوند؛واقعا سیاسیون دهه بعد باید از فلاکت میرورم کرده عبرت بگیرند.

اقای فؤاد تابان تلاش کرده با ساده ترین و کم دردسرترین بیان ممکن مشکل و مسأله یی که میرحسینیان آفریده اند را واکاوی و نقد کند.
حالا پرسش این است که چرا نویسندگان و امضاکنندگان بیانیه کذایی، از خود نمی پرسند که وقتی تلاش می‌کنند عفو بین الملل را به «اعاده حیثیت» به میرحسین موسوی(که خود یک مقام سیاسی این رژیم بوده و هنوز هم جدایی خود را از این رژیم بیان نکرده) وادار کنند، دست اندرکار یک اقدام سیاسی هستند؟
ترجیح می دهم در این تیره ترین شب استبداد دینی حاکم بر میهن، دریدگی و بی شرمی نویسندگان و امضاکنندگان بیانیه را با این شعر نعمت آزرم پاسخ بگویم که سروده بود:
«شبِ بَد شبِ دَد، شبِ اهرمن
وقاحت ـ به شادی ـ دریده دهن
شب نور باران، شب شعبده
شب خیمه شب بازی اهرمن
شب گرگ در پوستین شبان
شب کاروان داری راهزن
شب سالروز جلوس دروغ
شب یادبود بلوغ لجن
شب کوی و برزن چراغان شده
فضاحت ز شیپورها نعره زن
شب شبچرانی به فرمان دیو
شب سور اهریمن و سوک من»
وقتی خامنه‌ای در سوگ افشاگری علیه آخوند رئیسی جلاد بگوید: مواظب باشید جای جلاد و مظلوم را با هم عوض نکنند!! همدستان و همراهان موسوی (نخست وزیر خمینی و خامنه ای) در آستانه تلاشهایی که برای رونق دادن به انتخابات۱۴۰۰ این رژیم صورت می گیرد،چرا نباید این همه بر سر و سینه بکوبند؟
این توضیح ادبی-حقوقی هم برای نویسندگان بیانیه کذایی ضروری است که حیثیت را «به» کسی اعاده (برگرداندن) مى‌کنند و «از» کسی ازاله (برداشتن) می کنند(در کشوری که حداد عادل رئیس فرهنگستان ادبیات فارسی باشد، بیانیه نویسان مدافع موسوی جز این نمی توانند نوشت)
اگر میرحسین موسوی و همدستانش از روشنگریها و فرارفتن شعله‌های دادخواهی خون قهرمانان کشتار۶۷ حیثیت نداشته‌ى خود را برباد رفته می یابند، عفو بین الملل در پیشگاه تاریخ و مردم ایران براشان چه می تواند کرد؟
به رها بحرینی، شادی صدر، نیلوفر بیضایی، لادن بازرگان،و …. برای تلاشهای افشاگرانه شان مریزاد می فرستم و لینک‌های دو نوشته خودم درباره همین امر را در زیر می آورم :
یکی با عنوان: «مرز سرخ عدالت، یا مشاطه گری جنایتهای دهه شصت»
https://www.facebook.com/Ahmad44mj/posts/943306676192081
دیگری با عنوان:«قتل عام آزادی بیان، در مکتب میرحسین و رهروان»
https://www.facebook.com/Ahmad44mj/posts/953414615181287
واقعیت این است که کشتار۶۷ همچنان ادامه دارد و همین تداوم است که حیثیت میرحسین و همدستانش را بر باد داده و می‌دهد. آنها چرا از عفو بین الملل می خواهند خودش را به خاطر میرحسین بى‌حیثیت کند؟ اگر حیثیتی برای خود و میرحسین جستجو می‌کنند، خودشان درباره جنایتها و جنایتکاران روشنگری کنند. «هر کسی بر طینت خود می تند». کاری که خود میرحسین می‌تواند برای خودش و حیثیت احتمالی اش بکند، از هیچ فرد یا مقام یا نهاد ایرانی و جهانی بر نمى آید.

برادر نازنینم  از هواداران فداییان اکثریت بوده و در سال ۶۷ به دار آویخته شد. نگهدار؛ فتاپور؛نیری  سطوت ؛ابراهیم رئیسی ؛خلیق ؛طاهری پور؛ پورمحمدی دانشگری و اشراقی ….در کنار اصلاح طلبان در تمام این جنایتها شریک و باید پاسخگو باشند.