“این درگه ما درگه نومیدی نیست” – مارال سعید

گپی خودمانی با ملیحه محمدی نویسنده ی «اصلاحات ساختاری» یعنی انقلاب *

 صحبت از “دستاورد” می کنی، نکند منظورت کمی عقب رفتن روسری من است یا خیمه شب بازیِ “حقوق شهروندی”؟ به کدام “دستاورد” ببالم وقتی سفره ام خالیست، وقتی فرزندم که با هزار بدبختی فارغ التحصیل دانشگاه گشته، بیکار در خانه کنار من نشسته. از کدام “دستاورد” بگویم وقتی همسرم با داشتن کارشناسی ارشد، کولبری می کند، و هر آن چشم انتظار صدای گلوله ام؟ بگذار مثنوی هفتاد منی را نگشایم، که هیچ عقل سلیمی نمی تواند فلاکت ما مردم را ببیند و دَم از “دستاورد” بزند! که تو میزنی!

اینجا در یکی از کلاس های مدرسه ی هاگ واردز**، از اسکندر تا چنگیز، از آدلف تا یوزف، از آغا محمدخان تا خمینی، همه را در خُمی ریخته اند بنام “اصلاحات”***. کی معلوم نیست، شاید عمر ما و شما قد ندهد، ولی قرار است روزی روزگاری همه ی اینها اصلاح شده از آن بیرون بیایند. باور ندارید پس طرفدار “انقلاب” هستید!

گزاف نیست اگر گفته شود: از بضاعت اندکمان این نشان بس، که ترجیح میدهیم از هر اندیشه ای یک شریعت بسازیم. بواقع این ماهی (مغز ما) در اثر تنبلیِ دوران، خود را راحت تر می بیند؛ آن زمان که در دایره ی تنگ و باریک برکه ی دین شنا می کند.

آرامش دوستدار به درستی میگفت: “ناپُرسائی” بخش جدائی ناپذیر فرهنگ ایرانیست. استبداد دیرینه سال، ذهنیتی “باورمند” برای ما ساخته و چنان با لذّت در این بِرکه غوطه میخوریم که برایمان فرق ندارد؛ در جبهه ی انقلاب می رزمیم و یا رفورمیست هستیم. و در این باورمندی چنان می تازیم که از پاپ نیز کاتولیک تر می شویم، آنقدر که اگر کسی گفت: این درخت بار نخواهد داد، بایست “پیوند” زده شود تا بتوان به میوه دادنش امید بست، بانگ بر می آوریم: ای زندیق، تو با کدام ابزار و با کدام نیرو می خواهی بَر این درخت “پیوند” زنی!

می پرسد: چگونه می توان به مردم گفت که حاصل چهل و دو سال مبارزه شما نه هیچ، بلکه بدتر شدن همه شرایط و سر سخت تر شدن حکومت بوده است و حالا ما و شما باید به اهداف بزرگتر بیاندیشم؟

دوست گرامی این مشکل آن مغز باورمند شماست که نمی تواند بدتر شدن معیشت و عریانی فریب حکومتیان را درک کند و بپذیرد؛ مبارزات تا کنونی مردم دو میوه حاصل داده: ۱- عیان گشتن عوامفریبی حاکمان ۲- فهم نادانی و ساده لوحی خود.   

صحبت از “دستاورد” می کنی، نکند منظورت کمی عقب رفتن روسری من است یا خیمه شب بازیِ “حقوق شهروندی”؟ به کدام “دستاورد” ببالم وقتی سفره ام خالیست، وقتی فرزندم که با هزار بدبختی فارغ التحصیل دانشگاه گشته، بیکار در خانه کنار من نشسته. از کدام “دستاورد” بگویم وقتی همسرم با داشتن کارشناسی ارشد، کولبری می کند، و هر آن چشم انتظار صدای گلوله ام؟ بگذار مثنوی هفتاد منی را نگشایم، که هیچ عقل سلیمی نمی تواند فلاکت ما مردم را ببیند و دَم از “دستاورد” بزند! که تو میزنی!

فرهنگ دینی ی آن ذهن ساده ات هر آن کجا که مثنوی هفتاد منی رنج و حرمان و فقر ما گشوده می شود، دربدر به دنبال “شیطان” می گردد و چاره ای نمی بیند جز آنکه ما را حوالت به “امپریالیسم آمریکا” دهد! گوئی در این سیستم جهانی تمامی ناملایمات سهم ماست و این “امپریالیسم جهانخوار” برای دیگران نیست. این استدلال نیز برخاسته از ذهن ساده پسند شماست که بهتر می بیند تمامی تقصیر را به گردن آمریکا بیندازد تا از این طریق کاهلی خویش بپوشاند.

از چهار دیوار خانه ات بیرون بیا و بیاموز! در همانجا که تو اکنون سُکنا داری اگر آزمایشات و معاینات پزشکی نشان دهد بیمار دچار “سرطان” گشته است، بلافاصله در اولین اقدام، بیماری را به اطلاع بیمار می رسانند، چون این از حقوق اولیه ی بیمار است. بررسی های تمامی دلسوزان مُلک و ملت به این استنتاج رسیده است که؛ جامعه ی ایران دچار سرطان سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی شده است. آنوقت تو هر آن کس را که این واقعیت به زبان می آورد متهم به ناامیدسازی مردم می کنی! این گونه است که از پاپ کاتولیک تر به مردم امید واهی “رفورم” می دهی! چگونه است که فقط امثال تو و رئیس جمهور رئیسی “پیشرفت” را می بینید و الباقی مرد فقر و فاقه را!؟  

می گویمت: نَره

می گوئی: بدوش

دوست منوّرالفکر! تو می انگاری ما خود نمی دانیم که عیب از خود ما و فرهنگ ماست؟ ما میدانیم! اما چه کنیم که این فرهنگ در طول هزاران سال، ذرّه ذرّه در ما رسوب کرده و به آسانی نیز زدودنی نیست! و بدتر از آن اینکه؛ شکم امروز را نمی توانیم با نان فردا سیر کنیم. اما ذهن “باورمند” تو سعی دارد آن شریعتی که باور نموده و یا ساخته (امید واهی) را همچون دیگر وعده های ادیان الهی به تمامی دوران ها تسرّی دهد. و از این روست که به دوست دیرینه سالت نهیب میزنی و می گوئی: “مهمترین وظیفه و مسئولیت اصلی اصلاح طلبان در مقابل جامعه ارائه ی راهبرد و راهکارهایی است که طریق مبارزه ممکن و مسالمت آمیز را تحت هر شرایطی پیش پای مردم بگذارد.”  

اندیشه ی دین خوی تو، سیاه می بیند و سپید! و از آنجا که باورمند است هر آن کس را که بگوید آن رفورم های مینیاتوری و میکروسکوپی تو به درد زندگی این جهانی نمی خورد و ما عمر نوح نبی نداریم تا حقوق شهروندی (بعنوان مثال) را به چشم ببینیم! بلافاصله متهم به وابستگی، خشونت طلبی و انقلاب می کنی. و دریغا به مردم نمی گوئی که این حکومت است که شما را به سمت “انقلاب و خشونت” هول می دهد، و این حکومت است که تمامی راه های “مسالمت” را بر شما بسته است.

جای اینکه مرتّب ما را از “انقلاب” بترسانی، بهتر است بنا به توصیه ی خودت به تاج زاده؛ دنبال راهکاری باشی تا ما بتوانیم بی غُل و زنجیر، بی ساچمه و گلوله، گرد هم بیآئیم و برای کسب مطالباتمان، “مسالمت آمیز” آن گونه که تو می پسندی مبارزه کنیم!

مارال سعید

*مقاله را می توانید در “زیتون” و “کارآنلاین” بخوانید

**مدرسه هاگ واردز = مدرسه-ی تربیت جادوگران در رمان هری پاتر

***منظور اصلاحات مینیاتوری و میکروسکوپی مَدِّ نظر خانم محمدیست

چاپ کن