یا رَب چقدر فاصله ی دست و زبان است! * – مارال سعید

باید گفت هرجامعه ای که بخواهد از پویایی نیز برخوردار باشد باید به پررنگ بودن و تحقق سه مفهوم آزادی و دمکراسی و عدالت اجتماعی توجه داشته باشد و این سه مفهوم را ضرورت وجودی یک جامعه بداند و بداند اگر هرکدام از این سه مفهوم وجود نداشته باشد و یا اینکه یکی از آنها فدای دوتای دیگر شود و یا دو تای را فدای یکی کند آن جامعه از نظر حیات اجتماعی اش بیمار است و همیشه دچار مشکل خواهد بود.
در اولویت بندی این سه مفهوم ، آزادی مقدم بر هر چیزی است به بهانه پرکردن شکم مردم نمی توان آزادیشان را گرفت
پس از آزادی دموکراسی اولیت دوم است که با بودن این دو و وجود نیروهای پی گیر ،عدالت اجتماعی پایدار شکل خواهد گرفت و حتا می توان گفت یک توازن منطقی حاکم خواهد شد که توازن پویایی لازم را در جامعه شکل خواهد داد.یکی از نیروهایی که بعد از پذیرش آزادی و دمکراسی می تواند در جامعه اشان بصورت خستگی ناپذیر پیگیر عدالت اجتماعی باشد نیروی هایست که می توان آنها را چپ نامید که در این مدل تحولخواهی در یک جامعه این چپ های تفکر آزادی خواهی و دمکراسی خواهی را با خود دارند و می پذیرند در یک بازی دموکراسی باید حضور داشته باشند.
پس اگر در جامعه ای نیروهایی تحت عنوان چپ نباشد آن جامعه بیمار خواهد بود.
اما تجربه تلخی که نیروهایی بنام چپ در کشورمان ایران از خودشان بوجود آوردند مشاهده می کنیم چپ های ما هیچ تعهدی نسبت به مفاهیمی بنام آزادی و دمکراسی در خودشان احساس نمی کردند و گاهی رو در روی هم نیز قرار می گرفتند و از هم می کشتند.
متاسفانه در شرایط فعلی وقتی عملکرد آن چپ را مورد توجه قرار می دهیم می بینیم هنوز در همان ذهنیت های قبلی هستند و در شرایط فعلی در پی تسویه حساب ها گذشته که بصورت کینه نسبت بهم در آمده است هستند البته اگر زورشان برسد همدیگر را تصفیه هم می کنند.
متاسفانه آن چپ ها از گذشته اشان دکانی ساخته اند اما می دانند این دکان دیگر مشتری جدیدی ندارد و حتی دکان ورشکسته است
اما می خواهند دکان را بزور دگنک سرپا نگهدارند و…
در پایان باید گفت
هرچه در گذشته انجام گرفت ،گرفت
در شرایط فعلی باید پذیرفت که جامعه به نیروهای چپی که آزادای و دمکراسی را پذیرفته اند نیاز دارد و وجودشان ضرورتی است

بر این ایستایی یا به زعم نویسنده محترم مقاله ۴۳ سال آویختن به تنها یک شعار بدون کوچکترین باز نگری و تغیری در متن ، نشان از چه دارد ؟ حزب طراز نوین را چه می شود ؟ یا بهتر است پر سیده شود چه شده است . البته پاسخ ساده نیست و پیچیدگی های خود را دارد . دختر یکی از دست اند کاران حزب که زمانی کاره ای بوده ] در فیس بوک خود پرچم اکراین را گذاشته بود . کسی برای او نوشت که برای گذاشتن این پرچم با پدرت مشورت کرده ای؟ در حالی که کل دوستان این دختر ۶۹ دوست که اکثرآهم آلمانی و حتا دوستان ایرانیش نیز سواد فارسی نداشتند . این عضو حزب را چنان بر افروخته بود که گمان می کرد تما می افراد این نوشته را می خوانند و یرای او وحزب تاخوش آیتد است . اندیشیدن به چنین کسان و حتا بریده ها داستان خود را دارد . باید باور کرد که ضربه های متوالی به چپ توان منطقی تفکر را زیر ضربه برده و به نا چار چیزی به جز همان شعار در دسترس ندارند و اتحا با کی و چه کس را هم در گردا گرد خود نمی بینند .

تقدیم به خانم مارال سعید در تائید نوشته ی دلسوزانه اش و اشاره به «نکته» ای که در بحث ها و نوشته ها ی ما ایرانیان از قلم می افتد. البته این «نکته» نسل امروز جامعه ست که فقط منحصر به ایران نیست و در سراسر جهان بی حق و حقوق و وظیفه ست .
برای اینکه در مورد این «نکته» شاهدی داشته باشم سعی می کنم  از خوزه موژیکا José Alberto Mujica Cordano, “El Pepe” یکی از رهبران چریکهای توپومارو در سالهای ۱۹۸۵ ـ ۱۹۷۳ ( ۱۳۵۲،۱۳۶۴ شمسی ) علیه دیکتاتوری نظامی در اروگوئه که ۱۴ سال زندان و شکنجه شد کمک بگیرم. 
ایشان و یارانش بعداز زندگی چریکی و آزادی از زندان وقتی از مشی مسلحانه فاصله گرفتند در فعالیت های سیاسی «جبهه وسیع» نیروهای آزادیخواه اروگوئه در سال ۲۰۰۹ به ریاست جمهوری این کشور انتخاب شد. در باره ی دوران زندان و ریاست جمهوری او فیلمهای مستند فراوانی ساخته و نمایش داده شد.
در زندگی ریاست جمهوری در میان توده های مردم بدون تشریفات که به «فقیرترین» رئیس جمهور جهان معروف شد . بارها مستاصل شد و دید که آرمانهایش قابل پیاده شدن نیست و در تصمیم گیری ها و قانون گزاری ها «الویت » های دیگری وجود دارد. مهمترین مشکل جامعه موضوع اعتیاد و مواد مخدر بود.
بهر صورت در یکی از این فیلمهای مستند بعداز پایان دوره ریاست جمهوری که مجدد در مزرعه خود مشغول کار بود با حالتی محزون چنین ابراز می کند:
ما در دهه شصت قرن بیستم با تمام افراط ها و اشتباهات که در مبارزه علیه دیکتاتوری و برای آرمان های انسانی و عدالت جویانه و جامعه ای بهتر مایه گذاشتیم. هدف داشتیم ، فداکاری می کردیم ، رفیق دوست بودیم و….          
 امروز از این که می بینم نسل جوان حتی فکر خودش نسب به جامعه هم بی تفادت ست ، بی هدف به مواد مخدر رضایت می دهد . خیلی غصه می خورم  ( نقل به مضمون»

آری ، خانم مارال سعید، 
اول اینکه : نسل انقلاب ۵۷ علیه دیکتاتوری تلاش کرد اگر چه دیکتاتوری غدار تری به قدرت رسید .
 پیشنیان ما در مشروطه هم شکست خوردند ، بعداز جنبش ملی شدن نفت یاس ناشی از کودتای ۲۸ مرداد همه جا را فرا گرفت. ولی مبارزه متوقف نشد .
آزادی ، استقلال و عدالت اجتماعی در همه جا زحمت داشته و نسل ها دست به دست هم مانند زنجیری پیوسته تا امروز به اینجا رسیده اند. در مورد پراکندگی نیروهای مختلف سال ۵۷ بعداز کشتار ها و مهاجرت باید نوشت و راه چاره پیدا کرد.با شما همراهم .

دوم اینکه : چرا نسل های بعداز انقلاب زیر ۵۰ ساله ها «منتظر» ند که مشروطه خواهان ۱۰۰ سال پیش یا ملیون و توده ایهای ۸۰ سال پیش یا فدائیان و مجاهدین ۵۰ سال پیش باید مسائل امروز ایران را رقم زنند؟
اکثریت مردم ایران جوان و درس خوانده اند و وظیفه تاریخی دارند که نقش خود را ایفا کنند.
به باور نگارنده این کم کاری در تمام جوامع امروزی کم و بیش دیده می شود و فقط هم به فروپاشی «سوسیالیسم واقعا موجود» بستگی ندارد.
در آمریکای لاتین ، خاورمیانه ، آفریقا ، اروپا ، آمریکا از جنبش های صلح خواهانه دهه شصت میلادی به بعد خبری نیست. حتی بعداز مبارزات علیه گلوبالیزاسیون در  سیاتل ، ایتالیا ، گوتنبرگ سوئد فروکش کرد.
این ها را نوشتم که بگویم :نیروی محرکه تغییرات امروز ایران نسل امروز ست .
سازمانها و نیروهای قبل از انقلاب باید با تجربیات خود ،نسل امروز حمایت مادی و معنوی کند.
لینک یکی از مستند های خوزه موژیکا
https://www.youtube.com/watch?v=kGHZlqcVx-s

نیکلای استروفسکی نویسنده “چگونه فولاد آبدیده شد” که طی چند نسل در ایران خوانده شد و تبدیل به ملکه ذهن چپ گرایان ایرانی شد در مورد کتابش توضیح داد: «فولاد در آتش و سردی زیاد آبدیده می‌گردد و آن وقت است که از هیچ چیزی هراس ندارد.»

نسل‌های چپ گرای ایرانی که عمدتا پس از انقلاب مشروطیت با پذیرش انترناسیونالیسم سوم به دلباختگان شوروی تبدیل شدند اصولا ترس را نیز در ابعاد مختلف از دست دادند. ترس از مرگ با پذیرش شهادت طلبی؛ ترس از سخن نگفتن زیر شکنجه: ترس از همسو بودن با شیعیان ایرانی در رهایی بخشی انسان یکی از طریق کمونیسم و دیگری اسلام. طبیعتا چنین چپی هراسی ندارد از اینکه بنیان گذران سوسیالیسم در اروپا “کارگرن” را جایگزین “پرولتاریا” کردند، اما چپ ما دو پا در یک کفش می‌کند که به نص صریح مانیفست مارکس لطمه یی نخورد.

این چپ که، به قول خانم مارال، اندک شده هراسی ندارد که در غرب برای کارگران این کشور ها هم تعیین تکلیف کند و برای سعادت بشر آنان را به مدل‌های ۱۰۰ سال پیش شرق سوق دهد. مقاله به درستی ریشه روانشناسانه این تداوم ۴۰ ساله را پیدا کرده است: ” آن‌ها می خواهند پیش و بیش از هرکس، به خود بگویند و بقبولانند؛ تکاپوی ۴٣ ساله ی من بیهوده نبوده است. پس مجبور است باور کند؛ تا این شعار را می دهم، من هستم!”

به تو آفرین! نکاتی را بر می گزینی که روبروی همه است اما کسی جرأت ندارد با آنها گلاویزد. ا

شاخصه-ی بارز ما و اکثریت بزرگی از مردم کشورهای منطقه، توسعه نایافتگی در تمامی عرصه هاست. که تو انگشت بر یکی از هزاران آن نهاده ای.

اما اینکه چرا ما از پس چهار دهه زندگی در کشورهای دمکراتیک، الفبای فعالیتهای سیاسی-اجتماعی-صنفی را نیاموخته ایم باز میگردد به آنچه در ذهن تک تک ما همچون ملائک سنگی جا خوش کرده اند. همینجا گفته باشم اینگونه عوارض توسعه نایافتگی در نسل دوم و سوم ایرانیان مهاجر بسیار کمرنگ تر از مادران و پدران (نسل اول) است.

فعالین سیاسی ما علیرغم ادعاهایشان همگی آنچه را که یافته اند تمامی حقیقت انگاشته و می انگارند. در نتیجه دیگری حتی هم حزبی و هم سازمانی خود را که کمی با او زاویه داشته یا دارد را مرتد می انگارد. فراموش نکنیم “یقین انگاری” شاکله-ی زندگی مردمان بین النهرین و سرزمینهای همجوار آنست و این “یقین” پایه و اساس ایستائی و سترونی مردمان ساکن این سرزمینهاست، حتی آن بخش از اینان که چون سیاسیون در تلاشند تا خود را از این قیر چسبناک (یقین انگاری) برهانند.