آپوکالیپس – لقمان تدین نژاد

ابتدا کشتیِ توپدار را آفرید

سپس اتوموبیل را

پترول در تملّک قبیله‌ی قریش بود

و طلا نزد سامِری

آرگو بر آب افکند،

بادبان بر افراشت،

و راند به سوی خشکی‌های ماورای بِحار

کالایش خَزَف و سوت سوتک و آینه و تسبیح

                                    برای نژادهای پست

و تمدن…

که بت‌های باشکوه را بشکند،

و جایگزین سازد با تندیسی از برّه‌ی خدا

                        «مظلوم واقع شده»*،

                                   گریه‌آور،

                                   با هیئتی اسف‌انگیز

باد افتاد زیر دامنِ  سیرسه،

ساقهایش افتاد بیرون

نقاش داد پرتره‌ی وی را چاپ کردند

به روش سیلک اسکرین

با رنگ‌های نئون،

            زرد…، عنّابی…، نیلی…

تا در آینده بفروشند،

به قیمت ۱۹۵ میلیون،

                        برابر ارز رایج

گالری‌ها پر شد از نقاشیِ یک موز در چهار رنگ

قوطی سوپ کمپبل،

پرتره‌ی شهبانو فرح،

عکس‌های قدیِ یک خواننده‌ی جِلف

و یک پرده‌ی سیاهِ یک دست

                        به عنوان نقاشیِ آبستره

رویترز خبر را ارسال کرد

به جراید امپراطوریِ روپرت مُرداک

در چارگوشه‌ی عالم

                        ولینگتون…،کانبرا…،

                        لندن…، نیویورک…،

                        ژوهانسبورگ…، پاریس…،

خودمان بگوییم،

            خودمان بخندیم،

                        خودمان دست بزنیم،

خودمان بنویسیم،

            خودمان به خودمان نوبل و پولیتزر جایزه بدهیم

                        و سر آخر خودمان خودمان را ستایش کنیم

اساتید رنسانس همه از دم،

از رافائل و لئوناردو گرفته،

                        تا کاراوجو و تیتزیانو و بوتیچلّی،

در بُهتی عمیق،

            از انفجار اینهمه نبوغ،

بساط عُذرای صخره،

            تولد ونوس،

                        و مونالیزا را،

                                   جمع کردند

دلسرد…،

سر افکنده…،

منقضی…،

از مد افتاده…،

عزلت گزیدند در اشکفت‌های دولومیتی،

                                   معادن کارارا،

                                   و ده کوره‌های سیسیل و ساردین

از آنسو اتوموبیل ها هم برای خود

هی دود کردند و دود کردند،

                        تا که آسمان بیکباره سیاه شد

جنگ شد،

قحطی آمد،

وبا آمد،

مردم دسته دسته مردند،

جنگل‌ها یکی یکی سوخت،            

یخچال‌های کی-۲ ذوب شد،

و دیه‌گو گارسیا و گوام و باربادوس و …

یکی پس از دیگری رفتند زیر آب،

او اما رخت و پختش را جمع کرد

پولهایش را برداشت،

سفینه گرفت رفت کره مریخ،

پابوسِ خدای جنگ

و ادای نذر و نذوراتِ عقب افتاده

در همانجا رحل اقامت افکند،

و نگذاشت و نه برداشت

دوباره تابلوی بیزینس سابق را بالا برد

روز از نو روزی از نو…

در یک دکان دونبش،

دورِ بَست امامزاده

سرشار از نوستالژی گذشته‌ها

«شرکت سهامیِ پلوتون، با مسئولیت محدود»

آرم آن یک قارچ اتمی،

سه موشک قاره‌پیما،

و عقابی با چشمانِ خون‌گرفته

بر گرده‌ی پلنگی با نیش‌های تیز،

که خال‌هایش را،

محال است از دست بدهد

*-از آیت‌الله خمینی در سوگ آیت‌الله بهشتی

لقمان تدین نژاد

آتلانتا،  ۱۱ مرداد ۱۴۰۱

۲ اوت ۲۰۲۲