بر عشق نماز برده ست
مهرخند را صلّه ی صدایِ خوبان کرده ست
و آیه ای از عشق
هیچ نرخدایی به گوشش نخوانده ست
تنها اوست که رزمنده و صبور در گریوه ی غارت مانده ست.
و این غبار که بر شانه هاش نشسته ست
خاکسترِ هزار پروانه ی مُرده ست
بُغضِ هزار ترانه ی در گلو خفته است.
او پایدار مانده است هنوز
بی هیچ مویه ای در زمزمه هاش
و بی اعتنا به دروغِ قبله نماش!
صدای گام هاش می آید!
عشق، زندگی، آزادی؛ پا به پاش می آید!
