رضا علامه زاده در خلق آثار به یاد ماندنی چهره ای است آشنا، او در نخستین فیلم در دیار غربت (میهمانان هتل آستوریا) نشان داد که حرف برای گفتن دارد، بی تردید همه ی کسانی که فیلم را دیده اند تصویر روشنی از آن در خاطر دارند تصویر زنی که قربانی است تا مرد به خواسته هایش برسد. زن آخرین نفس هایش را می کشد تا پسر زنده بماند و همسرش به دیاری برود که آرزویش را داشت. علامه زاده پس از این فیلم دریافت که باید رنج را آنگونه که هست بنمایاند نه آن سان که خوشایند بی خبران است.
در مستند داستانی (با من از دریا بگو) هم رنج و استقامت زنان را چنان شایسته به تصویر می کشد که گویی با آنان در حصر بوده و رنجشان را به جان خریده است.
داستان دو مرد اما از جنس دیگری است. می خواهد از ممنوعه ها عبور کند. او که در فیلم میهمانان هتل آستوریا هم در خفا از ممنوعه ها عبور کرده بود این بار می خواهد پرده ها را به کنار زند و چهره ی عریان بیعدالتی ها و ناکامی ها را به نمایش بگذارد. حسرت دگرباشان جنسی را با درد زنان درهم می آمیزد و تراژدی زندگی را به سان نقاشی زبردست به تصویر می کشد و تماشاگر را به اندیشه وامیدارد. روایت دو مرد دست نیافتن آن دو به خواسته هایشان نیست، حکایت فراتر از سر بر شانه گذاشتن و خواستن ها و دست نیافتن هاست، قصه ی پردرد زندگی در جهانی است مملو از تضادها، “جهان آزاد!!” در جهانی که خرافات مذهبی بسان تارعنکبوت در همه جا چمبره زده، و راه را برشکوفایی اندیشه های نو می بندد. باز خوانی قصه ی دو مرد اما در ایران اسلام زده ی ما، آنگونه است که باید باشد، دلبستگی هادی و فیروز زیر سایه ی اختر و شبنم پنهان می ماند اما این اختر و شبنم هستند که هریک به نوعی تاوان حسرت دو مرد را باید بدهند. هردو در چنگال هیولای مرگ اسیر می شوند، هیولایی که در زندان ملایان اختر را می رباید و سرطان شبنم را به روز شمار مرگش وامی دارد. هادی و فیروز را اما تاب این همه درد نیست. تنها شب باهم بودنشان یادآور دردهای دو زن است. دردهایی که در روابط عاشقانه ی آن ها بی تاثیر نیست. و همین دردهاست که اولین و واپسین دیدارشان را رقم می زند. دیداری که بی تردید سال ها در یادها خواهد ماند. آخرین کلام را شاعر برجسته ی ما اردلان سرفراز به شایستگی به پایان می برد. کلامی که بازی درخشان هومن آذرکلاه و حمیدرضا جاودان را با درخشش سپیده شکری در خاطره ها جاودانه می کند.
با سپاس از رضا علامه زاده ی عزیز و به امید کارهای درخشان آینده اش.
چهاردهم نوامبر دوهزارو بیست سه
