از “چپ” پرواسرائیلی آلمان چه خبر؟ – جیمز جکسون؛ برگردان: سینا بهزادی

در تظاهراتی در شهر لایپزیگ آلمان شرقی در اوایل نوامبر، پرچم آبی و سفید اسرائیل و پرچم قرمز و سیاه جنبش آنتی فا (ضد فاشیست) با هم در اهتزاز بودند. شعارهای تایید شده توسط سازمان دهندگان تظاهرات شامل “نه خدا، نه دولت، نه خلافت” و همچنین “جنگ برای صهیونیسم” بود. شعار سوم، این تظاهرات نامتجانس را مشخص کرد: “آلمان، دیگر هرگز!”

این تظاهرات توسط جریان سیاسی منحصر به فرد آلمانی موسوم به «آنتی دویچ» (anti-Germans ) سازماندهی شد – جنبشی که ریشه در مخالفت چپ رادیکال با دولت آلمان دارد، اما امروزه اساساً با همبستگی با اسرائیل و انتقاد از هرگونه همبستگی با فلسطین – به عنوان یهودستیزی، انتقاد از گفتار ضدآمریکایی و حتی ضدسرمایه داری؛ مشخص می شود.

این جنبش پس از سال ها نقش حاشیه ای در چپ رادیکال، اکنون عملاً از نظر سیاسی طرفدار اسرائیل است و در عین حال لباس چپ را نیز از تن خود به در آورده است. دیدگاه‌های اسلام‌هراسی سابق آن‌ها در مورد مناقشه اسرائیل و فلسطین به جریان اصلی درون آن ها تبدیل شده است، این جریان به دنبال جرم‌انگاری حمایت از فلسطین به‌عنوان یهودستیزی پس از شعله‌ور شدن خشونت‌های اخیر بین اسرائیل و حماس است.

یوسی بارتال، محقق و فعال اسرائیلی مستقر در برلین، به Novara Media گفت: «آنتی دویچ های در حاشیه چپ، درباره مارکسیسم و ​​انقلاب صحبت می‌کردند، چپ‌های ضد سرمایه‌داری رادیکال اکنون پرچم‌های اسرائیل را به اهتزاز در می‌آوردند. رویکرد حمایت از اسرائیل از زمان کشتار حماس در ۷ اکتبر به بخش مرکزی زندگی سیاسی آلمان تبدیل شده و حمایت از فلسطین را به طور روزافزونی به حاشیه رانده است، در این وضعیت «آنتی دویچ»ها اهمیت جدیدی پیدا کرده اند. “آنها به طور باورنکردنی به جریان اصلی تبدیل شدند – آنها یک جنبش بسیار موفق در این زمینه هستند.”

بمب افکن هریس، دوباره بمباران کن!

به گفته پیتر اولریچ، جامعه شناس مقیم برلین، جنبش «آنتی دویچ» برای مخالفت با تجدید حیات ناسیونالیسم جنایتکار آلمانی با اتحاد مجدد آلمان در سال ۱۹۹۰ آغاز شد . او در صحبت با Novara Media توضیح داد که جنبش «آنتی دویچ» بیم آن را داشت که اتحاد مجدد منجر به ظهور “رایش چهارم” شود. آنها چیزی ذاتی در ملت آلمان – چه در فرهنگ و چه در دی ان. ای آن – می دیدند، هولوکاست را سرزنش کرده و فکر می کردند اگر آلمان دوباره متحد و مستقل شود، تاریخ تکرار خواهد شد. یورگن الساسر (Jürgen Elsässer) از متفکران سابق «آنتی دویچ» در سال ۱۹۹۰ خواستار «نابودی دولت آلمان و جایگزینی آن با یک دولت چند قومیتی و همچنین انحلال مردم آلمان در یک جامعه چند فرهنگی شد».

برخی با اشاره به تاریخ طولانی یهودستیزی آلمان، مانند رساله مارتین لوتر “درباره یهودیان و دروغ های آنها”، استدلال می کردند که آلمانی ها ذاتا یهودستیز هستند، و بنابراین مخالفت با یهودی ستیزی به معنای مخالفت با آلمان و به معنای «آنتی دویچ» بودن است. یهودیان آلمان هرگز به طور جدی در این جنبش دخالت نداشته اند، جنبشی که معروف به واکنش تهاجمی علیه یهودیان ضدصهیونیست این کشور است.

تمرکز آنها بر اسرائیل تا حدی به عنوان واکنشی به ادعای یهودستیزی در میان سایر جریانات چپ رادیکال آلمان، مانند «ارتش سرخ» و همکاران آلمانی گروه مبارز فلسطینی «سپتامبر سیاه» افزایش یافت. اما جنبش آدورنو، متأثر از نظریه انتقادی این جریان به جای نقد سرمایه داری، به بهانه یهودستیزی به طور فزاینده ای بر حمله به مسلمانان و افرادی که هرگونه همبستگی با فلسطین داشتند، متمرکز شد.

«آنتی دویچ» ها حتی با تجلیل از غیرنظامیان آلمانی قربانی جنگ مخالف بودند، بعدها در مراسمی به یاد تجلیل از قربانیان بمباران ها در درسدن توسط متفقین، مراسمی که با ناسیونالیست های آلمانی مرتبط بود – تظاهرات کردند و با تمجید از فرمانده متفقین در بمباران ها شعار می دادند: “بمب افکن هریس، دوباره بمباران کن!”

این گروه به میزانی ضدناسیونالیست بود که کنسرت گروه‌هایی را که به زبان‌های اقلیت‌هایی مانند گالیک می‌خوانند، بر هم می زد، زیرا آنها را ناسیونالیست و قوم گرا می‌دانست. با این حال، سنگ بنای هویت سیاسی آنها از اوایل دهه ۲۰۰۰ همواره حمایت از دولت یهود بوده است.

تاکتیک های افراطی

اولریچ توضیح می‌دهد که پس از ۱۱ سپتامبر و انتفاضه دوم «آنتی دویچ» «بیش از هر زمان دیگری بر مسلمانان و کشورهای مسلمان تمرکز کرد و شباهت‌هایی را بین آنها و نازی‌ها کشف کرد». از جمله حاج امینی الحسینی مفتی اعظم تاریخی اورشلیم را مثال می آوردند که با نازی ها همکاری می کرد. 

چنین مقایسه‌های افراطی ناگزیر تاکتیک‌های افراطی ایجاد کرد. اولریچ می‌گوید این گروه صادقانه معتقد است که BDS ( کمپین سیاسی فراملیتی که به دنبال منزوی کردن کشور اسرائیل از نظر اقتصادی، فرهنگی و سیاسی است) و جنبش‌های طرفدار فلسطین نازی‌های جدید هستند، و «صهیونیسم تنها راه‌حل عملی در برابر یهودستیزی است» و بنابراین «همه ابزارهای مبارزه با نازی‌ها مشروع است» و به اعتقاد آنها اقدامات گاهاً خشونت‌آمیز آنها را توجیه می‌کند. یک گزارش امنیتی داخلی درباره ی افراط گرایی، این ارزیابی را تایید کرد که «آنتی دویچ» از تمام اقداماتی که برای تامین امنیت موجودیت کشور اسرائیل به عنوان تنها پناهگاه امن برای بازماندگان هولوکاست مناسب به نظر می رسد” پشیتبانی می کند.

در اواخر اکتبر، یک تعاونی مسکن مهاجران همجنسگرا در لایپزیگ که میزبان رویدادهای طرفداران فلسطین بود، مورد حمله قرار گرفت، شیشه‌های آن شکسته و بطری های بمب های آتش زا به داخل آن پرتاب شد. بعداً یک پست انجمن چپ رادیکال آلمانی linksunten.indymedia منتشر شد که مسئولیت این حمله را بر عهده گرفت: «آنتی فا به معنای حمله به یهودستیزان است». این پست بعدا حذف شد. آن ها در بمب های آتش زای خود از چربی خوک استفاده کردند. احتمالا به این دلیل که ساکنان تعاونی به دلیل مواضع طرفدار فلسطین با اسلام در ارتباط هستند و خوک برای آن ها حرام به شمار می رود. این حادثه عمدتاً توسط عموم مردم نادیده گرفته شد.

یک “جنبش نفرت پراکنی”

به تدریج افراط گرایی «آنتی دویچ» گریبان آنها را گرفت. در سال ۲۰۱۵، مرکز فدرال آلمان برای آموزش سیاسی – یک نهاد شبه دولتی که به مردم در مورد سیاست آموزش می دهد و با افراط گرایی مبارزه می کند – اعلام کرد سیاست های پرو اسراییلی «آنتی دویچ» «به یک وسواس خاص» علیه «باندهای مسلمان» تبدیل شده است. که چشم انداز تاریکی برای احزاب محافظه کار آلمانی مثل حزب دموکرات مسیحی به شمار می رفت.

بارتال می‌گوید: «نژادپرستی ضد مسلمانان در دهه ۲۰۰۰ کاملا در آن ها نفوذ و آن ها را به تا حدی به یک جنبش افراطی نفرت پراکنی تبدیل کرد.» بسیاری از آنچه که «آنتی دویچ»ها می گویند، تکرار ایده های راست گرایان افراطی در کشورهای دیگر است. بسیاری از بخش‌های جنبش، مانند مجله Konkret، از حمله به عراق و از یک سنگر آمریکایی که بتواند از اسرائیل محافظت کند، حمایت کردند. (گاهی اوقات پرچم‌های آمریکا در نمایش‌های «آنتی دویچ» به چشم می خورد). 

مایکل ساپیر، فعال اسرائیلی مستقر در لایپزیگ، به مجله آمریکایی-یهودی «جریانات یهودی» گفت: «هرچه بیشتر با آنتی دویچ ها آشنا می‌شوم ، بیشتر می‌بینم که آنها فقط از نظر فرهنگی بخشی از چپ هستند. سیاست آنها دیگر چپ نیست.» اما از جنبه فرهنگی، در سال ۲۰۱۸، مدیریت فرهنگی لایپزیک همراه با یک گروه افراطی تر از «آنتی دویچ» رویداد About Blank (یک مکان برگزاری رویدادهای هنری و موسیقی) را پس از استفاده یک دی جی از هشتگ «دی جی ها برای فلسطین» که یهودی ستیزانه توصیف شد، لغو کرد.  یک کلوپ فرهنگی دیگر حتی استفاده از چفیه های فلسطینی را ممنوع کرد. در سال ۲۰۱۸ توماس ماول که خود را “متنفر از اسلام” توصیف می کند، از حامیان افراطی حزب راست آلترناتیو برای آلمان (AfD) دعوت کرد درباره «یهودستیزی اسلامی» صحبت کند.

بعد از ۷ اکتبر

از زمان حمله متقابل اسرائیل به غزه، علیرغم سرکوب قانونی مداوم، آلمان شاهد ده‌ها تظاهرات بزرگ حامی فلسطین بوده است، همبستگی با فلسطین از زمان تظاهرات روز نکبت پس از ترور شیرین ابواکله در سال گذشته ممنوع شد. حتی در لایپزیگ، پایگاه جنبش «آنتی دویچ»، تظاهرات طرفداران فلسطین به میزان قابل توجهی بیشتر از تظاهرات حامیان اسرائیل در این شهر بود.

آیا این بدان معناست که «آنتی دویچ» نفوذ خود را از دست داده است؟ به عنوان یک گروه چپ، بله، اما به عنوان یک جنبش، نه. سیاست‌های رادیکال ضدفلسطینی و ضد اسلامی آن‌ها به قدری با جریان اصلی سیاست در آلمان منطبق شده است که وجود آن ها را غیرضروری می کند. سیاستمداران برجسته چپ میانه مانند رئیس‌جمهور، معاون صدراعظم و وزیر کشور آلمان همگی از مسلمانان یا اعراب می‌خواهند از حماس فاصله بگیرند.

اولریچ توضیح می دهد که اگرچه یافتن افرادی که «آنتی دویچ» باشند به طور فزاینده ای کمتر می شود. اما بسیاری از کارها و ایده های آن در گفتمان عمومی چپ یا حتی جامعه پخش شده است. مردم اکنون به طور ذاتی طرفدار اسرائیل هستند، زیرا فکر می کنند که این جنگ یهودی ستیزی است. اولریچ می گوید چنین تفکری عملاً به سیاست هویتی آلمان تبدیل شده است. او به گروه جوانان بزرگترین اتحادیه کارگری آلمان اشاره می کند که با پرچم اسرائیل عکس می گیرند تا نشان دهند مخالف یهودی ستیزی هستند. 

بسیاری از چهره‌هایی که قبلاً برای نشریات «آنتی دویچ» می نوشتند، اکنون به چهره های اصلی زندگی عمومی آلمان تبدیل شده‌اند: ساموئل سالزبورن، «مسئول ضدیهودی ستیزی» برلین را در نظر بگیرید که به دلیل مقالاتش در وبلاگ آنتی دویچ ِ «باهاما » مشهور شده است. یا دنیز یوچل، نویسنده و یکی از همکاران سابق روزنامه «آنتی دویج» Jungle World (دنیای جوان) که اکنون ستون نویس روزنامه راست گرای «دی ولت » است. در همین حال، بسیاری از بنیانگذاران وبلاگ «روهربارون» – که توییت کردند غزه باید در سال ۲۰۱۸ نابود شود – به جایگاه های درخوری در رسانه ها رسیده اند و حتی یکی از آن ها به عنوان نماینده حزب نئولیبرال دموکرات آزاد خدمت کرده است.

اولریش می گوید: «برخی از ویژگی های ایدئولوژیک آنها در گفتمان عمومی طنین انداز شده و به آنها اجازه می دهد به جلسات دعوت شوند. او می گوید اگر «آنتی دویچ» باشید به احتمال از دیگر فعالان چپ بیشتر مورد استقبال قرار می گیرید.

برخی از چهره ها حتی تابوی نهایی خود را شکسته و آلمان را ستوده اند. اکنون می توانید از آن ها بشنوید که اگر آلمان با نفرت جهانی از اسرائیل همراه شود، خود را منزوی خواهد کرد و در نتیجه جایگاه این کشور در علم و فرهنگ آسیب خواهد دید.

در یک دگرگونی دیالکتیکی که شایسته مکتب فرانکفورت است، «آنتی دویچ»های منتقد چپ با تشکیلات ناسیونالیست های آلمان ترکیب شده اند. چه چیزی به وجود آمده است؟ آشوب.

نویسنده جیمز جکسون روزنامه نگار آزاد مقیم آلمان – برگردان: سینا بهزادی
منبع: novaramedia

چاپ کن