سیاست خارجی آمریکا یک شیادی فسادآلود است/ جفری ساکس استاد دانشگاه کلمبیا در مصاحبه با اندرو ناپولیتانو – ترجمه ی سهراب مبشری

ما در هفته های اخیر در جریان جزئیات بسیاری در این باره قرار گرفته ایم که چگونه ایالات متحده جلوی توافقی میان اوکرایین و روسیه را گرفت، توافقی که می توانست اوکرایین را از این جنگ در امان نگه دارد. ایالات متحده جلوی این توافق را گرفت و به اوکرایینی ها گفت باید به جنگ ادامه دهید. اوکرایینی ها صدها هزار نفر از دست داده اند. اکنون به آخر خط رسیده اند. شرم آور است برای بایدن که باعث این وضع شد. او بود که مذاکرات را متوقف کرد…ما به عین کلماتی که اسرائیلی ها به کار می برند توجه نکرده ایم. آنها می گویند می خواهند غزه را غیر قابل سکونت کنند. این قصدی است که باید فهمیده شود. اسرائیل نه در حال مبارزه با حماس، که در حال جنگ برای یک اسرائیل بزرگ است…

* * *

ناپولیتانو: می خواهم درباره یک تصویر کلی و در این باره با شما صحبت کنم که چرا فکر می کنید سیاست خارجی آمریکا یک شیادی مبنتی بر فساد است. اما قبل از آن، بپردازیم به چند سئوال درباره اوکرایین و غزه. در آخر هفته کریسمس، فرمانده کل ارتش اوکرایین، ژنرال سالوژنی، در یک کنفرانس مطبوعاتی شرکت کرد که در آن گفت به پانصد هزار نفر دیگر سرباز نیاز دارد. در واکنش، پرزیدنت زلنسکی گفت بله، ما پانصدهزار سرباز دیگر احتیاج داریم و نیز نیاز داریم به سیزده میلیارد دلار آمریکا برای این که مسکن، غذا و لباس برای این سربازان تهیه کنیم و به آنها آموزش دهیم. آیا جنگ عملا تمام شده و این دو نفر تصورات واهی دارند؟

ساکس: این دو نفر به شدت نگران موقعیتشانند. اوکرایین گرفتار یک کشتار است. روسیه در صحنه نبرد دست بالا را گرفته است و ما در هفته های اخیر در جریان جزئیات بسیاری در این باره قرار گرفته ایم که چگونه ایالات متحده جلوی توافقی میان اوکرایین و روسیه را گرفت، توافقی که می توانست اوکرایین را از این جنگ در امان نگه دارد. ایالات متحده جلوی این توافق را گرفت و به اوکرایینی ها گفت باید به جنگ ادامه دهید. اوکرایینی ها صدها هزار نفر از دست داده اند. این دو نفر یعنی سالوژنی و زلنسکی اساسا در اختیار ایالات متحده اند و هزینه به قدرت رسیدن آنها را آمریکا داده است. ایالات متحده به آنها گفته است بجنگید. در نتیجه کار به حمام خون و فاجعه انجامید که همین طور ادامه دارد و ادامه خواهد داشت. اکنون به آخر خط رسیده اند. شرم آور است برای بایدن که باعث این وضع شد. او بود که مذاکرات را متوقف کرد، مذاکراتی که می رفت درگیری را در مارس یا آوریل ۲۰۲۲ پایان دهد. اکنون اخبارش وسیعا منشر شده است. ما چند ماه پیش در این باره صحبت کردیم چرا که من در این باره مستقیما از میانجی های ترکیه ای و دیگران در این باره شنیدم. حالا خبرش به افکار عمومی درز کرده است. به عبارت دیگر، این جنگی است که در اوکرایین فاجعه می آفریند، برای ایالات متحده مخارج هنگفت به همراه دارد و به هیچ چیز کمک نمی کند. این جنگ به طور هدفمند توسط بایدن ادامه یافت که در یک خطای محاسباتی کامل، فکر کرد از این طریق می توان روسیه را تضعیف کرد. در حالی که درست بر عکس شده است. جنگ، روسیه را تقویت کرده است. به پیشرفت قابل توجه تکنولوژی نظامی روسیه کمک کرده است. بر اندازه ارتش روسیه افزوده است. همه اینها قابل پیش بینی بود مگر برای یک دولت کاملا ناکارآ.

ناپولیتانو: فایننشال تایمز گزارش می دهد دولت زلنسکی به این نتیجه رسیده است که ۶۸ میلیارد دلاری را که می خواهد، از کنگره آمریکا دریافت نخواهد کرد و از این رو از اتحادیه اروپا یک وام تقاضا کرده است، وامی که اعطای آن توسط اوربان رهبر مجارستان وتو شده است. فایننشال تایمز می افزاید رهبران اتحادیه اروپا دارند منابع خود را متمرکز می کنند که به دولت اوکرایین یک وام ۲۰ میلیارد دلاری بدهند. چنین وامی یک دیوانگی است و بازپرداخت آن باید توسط ایالات متحده صورت گیرد. اوکرایینی ها نمی توانند این وام را پس دهند. دولت آنها اگر بخواهد این وام را پس بدهد ورشکست می شود. آیا این برداشت من درست است؟

ساکس: این همه، بیمارگونه است. همه بر اساس چشم بستن بر واقعیاتی بدیهی است که از سالها پیش روشن بود. این یک جنگ است که ریشه آن، اصرار ایالات متحده بر وارد کردن اوکرایین به اتحاد نظامی آمریکا و ناتو است. آمریکا در این امر مصر است و حتی وقتی صلح در سال ۲۰۲۲ بر اساس بی طرفی اوکرایین قابل دسترس بود، آمریکا مانع شد. اروپایی ها مانند دولتهای دست نشانده آمریکا عمل می کنند. دولتهای اروپایی از میزان بسیار کمی از حمایت در میان مردم خود برخوردارند. در حال حاضر از یک رهبر وجیه المله در اروپا خبری نیست. دولتهای اروپایی یکی پس از دیگری در انتخابات به شدت شکست می خورند. علتش هم این است که نقشه جنگ شکست خورده است. اساس آن یک فکر اشتباه و خطاهای محاسباتی مجتمع نظامی – صنعتی ایالات متحده است که از طریق بایدن به عنوان نماینده خود پیش برده اند. این نقشه به شدت شکست خورده است و آنها نمی توانند به این شکست اعتراف کنند چرا که همه آنها در نتایج وحشتناک کارشان مسؤولند. نمی خواهند به شکست خود اعتراف کنند و بیشتر به مسیر اشتباه ادامه می دهند. پول خودشان که نیست. کارشان خرج کردن از محل افزایش بدهی دولت است. سربازهای خودشان هم که نمی جنگند. اوکرایینی ها می جنگند. حالا سراغ زنان جوان اوکرایینی رفته اند که می خواهند آنها را بسیج کنند و به خط مقدم جبهه بفرستند تا کشته شوند. باورکردنی نیست. این فجایع وقتی اتفاق می افتاد که کارها به دست یک عده قلیل ماجراجو بیافتد که همه حرفهایشان برای افکار عمومی یک ریاکاری است و سراسر دروغ است. بدون اینکه واهمه مسؤولیت و پس دادن تاوان کارهایشان را داشته باشند بر انبوه بدهی دولت می افزایند. سیاست خارجی در دست یک گروه کوچک است که یا بسیار نابلدند یا بر اساس یک تئوری دیگر، دغدغه آنها فقط این است جنگی در کار باشد، زیرا جنگ یعنی سودهای کلان.

ناپولیتانو: موضوع را عوض کنیم و به خاورمیانه بپردازیم. آیا از نظر شما پایانی برای کشتار بدون تمایز غیرنظامیان در غزه توسط نیروهای اسرائیلی دیده می شود؟

ساکس: درست بر عکس، شاهد آنیم که کشتار جمعی تشدید می شود. هر روز جنایات جنگی روی می دهد. اسرائیلی ها می گویند که می خواهند جنگ را به لبنان هم بکشانند. همه این کارها هر روز با استفاده از مهمات آمریکایی صورت می گیرد. اسرائیل بدون مشارکت مستقیم آمریکا قادر به ادامه جنگ نیست. سخن تنها بر سر این این نیست که آمریکا به اسرائیل چراغ سبز داده است یا در سازمان ملل با رأی وتو از اسرائیل حمایت می کند. ایالات متحده هر روز نقش شریک مستقیم را ایفا می کند و مهماتی را که برای کشتن انسانها در ابعاد وسیع لازم است می رساند. این هم باورنکردنی است. همه این کارها با توجیهات بسیار دروغین صورت می گیرد. این یک قتل عام است. مرکز حقوق مبنتی بر قانون اساسی آمریکا در نیویورک که یک اتاق فکر در عرصه حقوق است، به گروهی از فلسطینی ها کمک کرده است که علیه دولت آمریکا یک دعوی قانونی در یک دادگاه فدرال آمریکا طرح کنند، به خاطر مشارکت آمریکا در نسل کشی. اگر به سایت مرکز حقوق مبتنی بر قانون اساسی مراجعه کنید می بینید که چه پرونده ای با چه انبوهی از جزئیات تشکیل شده است که قصد و اعمال نسل کشی از سوی اسرائیل را مستند می کند. آمریکا هم شریک جرم است. برای این نقشه هم هیچ پایان موفقیت آمیزی نمی توان تصور کرد. هیچ پایان موفقی ممکن نیست، زیرا اساس آن، یک فکر کاملا غیرممکن سیاسی است، فکر سیاسی دولت نتانیاهو مبنی بر اینکه اسرائیل خواهد توانست به طور دائم بر کل منطقه مسلط شود، بر کرانه غربی، بیت المقدس شرقی و غزه. این است فکر سیاسی آنها. غیر ممکن است. بر این اساس، هرگز صلحی در کار نخواهد بود. حتی بایدن که از انجام وظایف ریاست جمهوری عاجز است هم زمزمه می کند که ممکن نیست. با این حال هر روز مهمات را می رساند تا از این طرح به کلی ناممکن حمایت کند.

در این بخش از مصاحبه، مجری برنامه فیلمی از سخنان اخیر اردوغان را نشان داد. از آنجا که این سخنان یک لفاظی بی ارزش بیش نیست و اردوغان به نتانیاهو درست به خاطر کارهایی حمله می کند که خود مرتکب می شود، نیازی به نقل آن در اینجا نیست.

ناپولیتانو: آیا آنچه اردوغان می گوید دارای اهمیت نظامی است یعنی به معنای وارد شدن یک بازیگر دولتی به ماجرا، یا فقط یک دق دلی خالی کردن است و سخنی برای راضی کردن یک میلیارد نفر؟

ساکس: بگذارید بگویم همزمان با گفتگوهای ما در هفته های اخیر، من در ابوظبی، دوبی، قطر، آدیس آببای اتیوپی بوده ام و با دیپلماتها از شمار زیادی کشورها ملاقات داشته ام. پرزیدنت اردوغان لحن بسیار تندی داشت. اما می می توانم به شما بگویم که خشم از بابت آنچه می گذرد همه گیر است. محدود به جهان اسلام هم نیست. هفته پیش یک رأی گیری انجام شد که در رسانه های آمریکایی مسکوت ماند. مجمع عمومی سازمان ملل خواهان حق تعیین سرنوشت سیاسی فلسطینی ها شد. همه به آن رأی دادند به استثنای چهار رأی در کل مجمع. این چهار رأی عبارت بودند از آمریکا، اسرائیل، میکرونزی و نائورو. شاید مردم، میکرونزی و نائورور را نشناسند. میکرونزی یک جزیره بسیار کوچک است که فکر می کنم حدود صد هزار نفر جمعیت دارد. نائورو هم یک جزیره بسیار کوچک است که اتفاقا من اخیرا گذارم به آنجا افتاد و دوازده هزار نفر جمعیت دارد. به عبارت دیگر، همه جهان منهای ایالات متحده و اسرائیل، و یکی دوتا از کوچکترین کشورها، با آنچه روی می دهد مخالفند. اهمیت این امر این است که ایالات متحده به خاطر حمایت از اسرائیل در این کشتار در مقیاس جهان به کلی منزوی است. نتایج آن در سراسر جهان محسوس است. اتحادها دستخوش تغییر است، در عرصه اقتصاد، در زمینه تغییر ساختارهای ژئوپلیتیک، حتی در مورد استفاده از دلار به عنوان یک ارز. ما یک تغییر بزرگ صحنه ژئوپلیتیک را شاهدیم. ایالات متحده مسیر انزوای تقریبا کامل در جهان را در پیش گرفته است. من این را هر روز می بینم، زیرا شغل من این است که در جهان سفر کنم و درباره مسائل توسعه اقتصادی به گفتگو بپردازم،  درباره مسائل مالی، اقتصاد جهانی، تجارت جهانی، نظام پولی. آنچه در حال رخ دادن است این است که بر خلاف تصور بایدن که می گوید جهان مشتاق اعمال رهبری از سوی آمریکاست، جهان با وحشت به آمریکا می نگرد. آمریکا در انزواست، همراه با اسرائیل. البته جهان بیش از آن با وحشت به کاری می نگرد که اسرائیل در حال انجام آنست. تا کنون کمتر گزارش مستقیم ویدئویی از کشتار جمعی دیده بودیم. البته رسانه های اجتماعی و شبکه های تلویزیونی جنگ را به خانه های ما آورده بودند، اما همان گونه که پرزیدنت اردوغان گفت، پخش مستقیم حمله به بیمارستانها و مدارس و مساجد، مجتمع های آپارتمانی، کم سابقه است. ما به عین کلماتی که اسرائیلی ها به کار می برند توجه نکرده ایم. آنها می گویند می خواهند غزه را غیر قابل سکونت کنند. این قصدی است که باید فهمیده شود. اسرائیل نه در حال مبارزه با حماس، که در حال جنگ برای یک اسرائیل بزرگ است، یک ایده آخرزمانی کتاب مقدس که اکنون سر از سیاست اسرائیل در آورده است، مبنی بر اینکه اسرائیل حق دارد بر کل منطقه مسلط شود، حق دارد که بر میلیونها فلسطینی اعمال سلطه کند، همان طور که افراطیون مذهبی باور دارند که می گویند خدا در کتاب یوشع گفته است، زمانی حدود قرن پنجم قبل از میلاد. در مخیله آدم هم نمی گنجد. ما در قرن بیست و یک به سر می بریم. فاجعه بار است. با چنین تفکری سر و کار داریم. من فکر نمی کنم آمریکایی واقعا درک می کنند که انگیزه اسرائیلی ها چیست. فکر نمی کنم آمریکایی ها بدانند خطرات این جنگ کدامند که بسیار اساسی است و به سرعت رخ می نماید. این است موقعیتی که با آن مواجهیم. متاسفانه، ما رئیس جمهوری داریم که در عمل، به عنوان رئیس جمهور عمل نمی کند. این بدترین سیاست خارجی قابل تصور است که ما را به اینجا کشانده است. سعی می کنم عنان کلام را از دست ندهم. جهان است در مقابل چهار کشور، در حقیقت علیه دو کشور.

ناپولیتانو: شما گفتید این بدترین سیاست خارجی قابل تصور است. می دانیم که شما در عرصه سیاست خارجی آمریکا تحقیق کرده اید، به عنوان دانشجو و استاد و معلم و دیپلمات. با نتیجه گیری شما موافقم، بقیه هم موافقند، مانند مرسهایمر و مک گرگور و دیگران. قضاوتی صریح است. شما می گویید سیاست خارجی آمریکا یک شیادی مبتنی بر فساد است. چرا چنین قضاوتی دارید؟

ساکس: باید دید چرا هر ابتکار سیاست خارجی آمریکا در دهه های اخیر، لااقل از سال ۲۰۰۰ به این سو، شکست مفتضحانه خورده است. آمریکا گفت از شر طالبان در افغانستان راحت می شویم. طالبان هنوز وجود دارند. آمریکا گفت می خواهیم عراق را به یک متحد خوب آمریکا تبدیل کنیم. عراق تبدیل شد به یک متحد خوب، اما نه برای آمریکا که برای همسایه خود ایران. آمریکا گفت می خواهیم شر بشار اسد رئیس جمهور سوریه را کم کنیم. بشار اسد مانده است و طرح آمریکا و سیا در این فاصله به کشته شدن صدها هزار نفر انجامیده است. آمریکا گفت می خواهیم لیبی را طبق تصور خود شکل دهیم و در سال ۲۰۱۱ لیبی را بمباران کرد، دولت معمر قذافی را سرنگون نمود و جنگی به راه انداخت، یک جنگ داخلی در لیبی اما با آثاری در مقیاس آفریقا. زیرا لیبی تبدیل شد به زادگاه دسته های مسلح و جهادی ها و مزدورانی که تا کنون در بخش بزرگی از آفریقای مرکزی و غربی پخش شده اند. آمریکا در فوریه ۲۰۱۴ گفت ما یانوکویچ رئیس جمهور اوکرایین را سرنگون می کنیم و دولت جدید تقاضای گسترش ناتو را خواهد کرد و ما وارد آنجا خواهیم شد. این طرح بایدن، سالیوان و نولاند بود. نتیجه چه شد؟ جنگی که ۹ سال است ادامه دارد و در آن اوکرایین دارد تکه تکه می شود. یک مقاله احمقانه دیگر به قلم یکی از اعضای خانواده کیگن که بسیار تیپیک بود خواندم. هر سال درباره موضوعاتی می نویسد که ایالات متحده باید میلیاردها دلار به آنها اختصاص دهد. من پاسخ او را دادم. از اینها که بگذریم و به کنه مسائل بپردازیم، موضوع این است یکی پس از دیگری شکست متحمل می شوند. فاجعه پشت فاجعه. هزاران میلیارد دلار دور ریخته شده است و همان کاراکترها بازیگر این صحنه اند. شما به این نتیجه می رسید که موضوع محدود به فقدان مسئولیت پذیری نیست. همه چیز کاملا آشکار است. آنها سود می برند. آنها مخارج نظامی را امسال به حدود ۱۵۰۰ میلیارد دلار افزایش داده اند. قرارداد پشت سر قرارداد برای جنگ می بندند. دو جنگ جاری دارند. بسیار عالی. خودتان را جای شرکتهایی مانند لاکهید و نورتروپ بگذارید. دو جنگ جریان دارد و شاید گسترش هم بیابد. موفق شده اند برای این دوره پنج هزار میلیارد دلار بودجه دولتی را صرف پروژه های شکست خورده کنند. حالا همان افراد سر جای خود مانده اند.

ناپولیتانو: آیا رقمی که ذکر کردید چیزی است که آمریکا از یازده سپتامبر تا کنون هزینه کرده است؟

ساکس: منبع این تخمین، سایت انستیوی واتسن در دانشگاه براون است که سالهای بسیاری است که به مخارج این جنگها می پردازد. جزئیات زیادی منتشر کرده اند. تخمین آنها حدود هشت هزار میلیارد دلار است. اما من می خواهم احتیاط کنم. رقم پنج هزار میلیارد دلار، مربوط به خود هزینه هاست. هزار میلیارد دلار دیگر مربوط به بهره وام هایی است که بدین منظور لازم است. دو هزار میلیارد دلار دیگر هم بابت مخارج درمانی آینده کهنه سربازان اضافه کرده اند که دچار نقض عضو و بیماری های بسیار شده اند. بنابراین آنها به تخمین هشت هزار میلیارد دلار رسیده اند. من از رقم پنج هزار میلیارد دلار نام می برم چرا که مخارج آینده، مربوط به آینده است، و من سود وامها را هم حساب نکردم. ما درباره مخارجی به کلی بیهوده سخن می گوییم. بدون هیچ نتیجه مثبت. معما این است که چرا مسئولان این کار را از شهر بیرون نمی کنند. پاسخ معما این است که این مسئولان همه کاره شهرند. صاحبان شهر آنها هستند. یک جوک قدیمی هست که شاید زیاد هم خنده دار نباشد اما من از طفولیت آن را می شناسم. یک نفر هر روز یک گاری پر از کاه از دروازه کارخانه بیرون می برد. نگهبان هر روز کاه را زیر و رو می کند تا ببیند آن فرد چه دارد می دزدد، و چیزی نمی یابد. تا این که دزد بازنشسته می شود و نگهبان از او می پرسد بگو ببینم این همه سال چه می دزدیدی؟ دزد پاسخ می دهد که گاری می دزدیدم. قضیه عین همین جوک است. جنگ، کسب و کار اینهاست. یک کسب و کار است. صدها میلیارد دلار حجم قراردادهاست. کسب و کاری کلان. همه جا موضوع همین کسب و کار است. اگر شما در شورای آتلانتیک باشید، حقوق شما را مجتمع نظامی می دهد. اگر در موسسه مطالعات جنگ که بخشی از خانواده کیگن است مشغولید، حقوق شما را همانها می دهند. این است کسب و کار در واشینگتن. صنایع نظامی و دفاعی، که باید گفت صنایع نظامی زیرا صنایع دفاعی اسم رمز صنایع نظامی است، هر سال ۱۵۰ میلیون دلار خرج لابی گری می کند، طبق تخمین سایت اسرار آشکار. حدود ۷۲ درصد این لابییست ها از میان مقامات دولت آمریکا بازیافت می شوند. حکایت همان درب گردان. این بخشی از شیادی است. هر روز و هر ماه به ما می گویند باید بیشتر خرج کنیم، بیشتر بودجه بگذاریم، خطرات بیشتر شده است، جنگ اوکرایین را داریم، غزه را داریم، جنگ در دریای سرخ خواهد بود، ریسکها بیشتر می شوند، تایوان را سال آینده از یاد نبرید. یک رشته بی پایان. اصلا مهم نیست که حتی یک کلمه از آن چه می گویند منطقی باشد یا نه. آنها دارند گاری می دزدند. بودجه هایی به خود اختصاص می دهند که دولت فدرال را به خاک سیاه می نشاند. رقم بدهی ما اکنون معادل صد در دصد تولید ناخالص داخلی ماست. هزینه هیچ یک از این جنگها تسویه حساب نشده است. همه این کارها را با استقراض انجام می دهیم. نرخ بهره بسیار بالا رفته است. و ما هر چه بیشتر در این گرداب فرو می رویم. و بعد می بینیم این به اصطلاح رهبران کنگره را که مخارج کارزارهای انتخاباتی آنان را صنایع دفاعی می پردازند، مانند رئیس کمیته نیروهای مجلس نمایندگان، مایک راجرز. خرج همه ترقی و مشاغل او را صنایع نظامی پرداخت کرده است. او هر روز می گوید دوستانش در حزب جمهوریخواه خست به خرج می دهند. دمکراتها در سالهای اخیر جنگ افروزان اصلی بوده اند. جمهوریخواهان سعی کرده اند در سالهای اخیر اندکی تعادل ایجاد کنند اما برخی از آنها نیز کاملا در خدمت صنایع نظامی اند. و بدین گونه است که در آستانه سال جدید شاهد کشمکشهاییم. به محض اینکه کنگره بازگشایی شود خواهیم شنید چقدر ضرورت دارد که ده ها میلیارد دلار بودجه فوری اختصاص یابد. این تقاضایی است که بایدن طرح خواهد کرد تا همه را در این بازی راضی نگه دارد. و البته هیچ کس رضایت کامل ندارد. یک تراژدی کامل برای اوکرایین به وجود آورده اند، نابودی فلسطین، با عواقب دهشتناک برای سیاست خارجی ایالات متحده و جایگاه ما در جهان. همه این طرح ها با شکست مواجه شده اند و تنها امری که موفقیت آمیز پیش برده شده است، این است که جریان پول ادامه دارد.

در این بخش از مصاحبه، مجری برنامه فیلمی از سخنان یک نظامی سابق آمریکایی را نشان می دهد. در این سخنان، از آنتونی بلینکن وزیر خارجه آمریکا نقل می شود که ۹۰ درصد کمکهای نظامی آمریکا به کشورهایی مانند اوکرایین، از طریق خرید اسلحه از آمریکا به این کشور باز می گردد و در ایالات متحده فرصتهای شغلی ایجاد می کند.

ناپولیتانو: مجتمع نظامی – صنعتی، از طریق شبکه متحدان خود و از طریق کنترل کنگره، عملا سیاست خارجی آمریکا را هدایت می کند. گفتمانی گمراه کننده درباره دشمن خیالی طرح می کند و در مورد آن تبلیغات به سود جنگ به راه می اندازد.

ساکس: این فاکت که بلینکن و کاخ سفید به چنین حرفهایی متوسل می شوند و آماری ارائه می دهند که کارخانه های مهمات در چه مناطقی از آمریکا قرار دارند، میزان یأس آنها را نشان می دهد. آنها در عرصه ارائه فاکتها بازنده اند. آنها دروغ گفتند، درباره علل جنگها، درباره پیشرفت جنگها، درباره فجایع نظامی و مصایبی که جنگها متوجه غیرنظامیان می کند، آنها در این بحث که این جنگها در عرصه سیاست خارجی یا امنیت یا چیزی مانند آن، به نفع آمریکاست شکست خوردند. پس به این آخرین امید روی آوردند و می گویند شما در منطقه خود کارخانه هایی دارید و این بهترین استفاده از دانش و تکنولوژی آمریکاست که مهماتی بسازیم برای کشتار وسیع. آنها هیچ کار برای مردم آمریکا نمی کنند و فقط ما را شریک جرم کرده اند، بر خلاف خواست ما. و همچنین میزان بدهی لازم برای انجام این کارها را افزایش داده اند. وانمود می کنند کارگران ما هیچ کار دیگری نمی توانند بکنند. من به عنوان اقتصاددان می گویم استفاده بلینکن از واژه سرمایه گذاری شیادانه است. او می گوید ما در اوکرایین سرمایه گذاری کرده ایم. سرمایه گذاری یک اصطلاح اقتصادی است و معنی آن این است که شما سرمایه ای را صرف این می کنید که تولید را در آینده بالا ببرید. کاری که ما در اوکرایین می کنیم سرمایه گذاری نیست. ما داریم با این مهمات اوکرایین را نابود می کنیم. پس این گفته که این یک سرمایه گذاری است، یعنی کشتن صدها هزار انسان نوعی سرمایه گذاری است، نابودی زیرساخت مادی یک سرمایه گذاری است، نادرست است آقای وزیر، آقای بلینکن. این یک فاجعه است.

ناپولیتانو: می دانم شما در مرخصی به سر می برید و چیزی که می خواهم بگویم فشار خون شما را بالا می برد. این چیزی است که سناتور لیندسی گراهام می گوید. می توانید تصور کنید چه نقل قولی است اگر آن را ندیده باشید.

ساکس: می دانم، هر چیزی ممکن است از دهان آن مرد بیرون بیاید.

ناپولیتانو: بله، ببینید درباره کار بعدی که باید بکنیم چه می می گوید.

در اینجا فیلمی پخش می شود که در آن سناتور جمهوریخواه لیندسی گراهام با اشاره به حملات حوثی ها خطاب به وزیر دفاع آمریکا می گوید ایران را بزن، از نقشه جهان حذفش کن.

ناپولیتانو: این جنگ جهانی سوم خواهد بود، سناتور.

ساکس: این مرد یک ابله است و همواره بوده است. ببخشید که چنین می گویم. مدتهاست که از این حرفها می زند. درست مثل یک ویدیوی فتوشاپی است. شما می توانید به گذشته بر گردید و فیلمهایی پیدا کنید از لیندسی گراهام می گوید بزنید، بمباران کنید. درباره هر جایی در دنیا. کارش فقط همین است. اصلا نیازی هم نیست که دقیقا بدانیم در این روز به خصوص، چه کسی باید بمباران شود. همه آنچه در کله این آدم هست همین بیش نیست. او یکی از طراحان سیاست خارجی فاجعه بار آمریکا در بیست سال گذشته است. به سابقه اش مراجعه کنید. به همه جنگها نگاه کنید که او خواستار آن شده است، با مخارج آن. این فرد اصلا خودش فاجعه است. او به جای اینکه خواهان جنگهای بیشتر شود باید از مردم آمریکا عذرخواهی کند.

چاپ کن