فیلم مستند فرحناز شریفی، کارگردان ایرانی که پیش از این نیز در جشنواره فیلم برلین تحسین بسیاری را برانگیخته بود، برنده بیست و ششمین دوره جشنواره تسالونیکی یونان شد.
خانم شریفی در این مستند، داستان زندگی زنان ایران را روایت می‌کند که از زمان وقوع انقلاب ۱۳۵۷ تحت تأثیر محدودیت‌های اعمال شده توسط رژیم سرکوبگر آزادی‌های زنان ایران قرار گرفتند.
او که نمی‌توانست آن‌طور که می‌خواست آیتم‌های این فیلم را فیلمبرداری کند، با تکیه بر آرشیو‌های شخصی واقعیت‌های روزمره زندگی زنان ایران را به تصویر کشیده است.
آنکه پترسن، تهیه کننده این فیلم می‌گوید که این کارگردان ایرانی نیز مانند بسیاری، تحت تاثیر درگذشت مهسا امینی قرار گرفته است؛ دختر ۲۲ ساله اهل سقز که در شهریور ۱۴۰۱ از سوی نیروهای گشت ارشاد تهران بازداشت شد و در دوران بازداشت به دلیل مرگ مغزی جان باخت.
مرگ او باعث طغیان خشمی گسترده در سراسر ایران شد و درنهایت نیز حکومت ایران این اعتراضات را با خشونتی کم‌سابقه که محکومیت‌های بین‌المللی را در پی داشت، سرکوب کرد.
جشنواره‌ای که تنوع و آزادی را جشن می‌گیرد
امسال در این جشنواره ۲۵۰ فیلم مستند شرکت کرده بودند که در یازده روز به نمایش درآمدند.
در این جشنواره بخشی نیز تحت عنوان «شهروند کوییر» در حمایت از اعضای «ال‌جی‌بی‌تی» وجود داشت و به فیلم‌هایی با این مضمون اختصاص داده شده بود.
این جشنواره که هرساله در شهر بندری تسالونیکی برگزار می‌شود، به دلیل تنوع آن شناخته شده است و معیاری در صنعت فیلم مستند محسوب می‌شود.
فرحناز شریفی که تنها سه هفته پس از پیروزی انقلاب ۵۷ به دنیا آمده، سعی کرده است در این فیلم از تجربیات خود در دوران کودکی و فراتر از آن استفاده کند تا داستان مقاومتی که به گفته او در خانواده‌های ایرانیان در سرتاسر سرزمینش تکرار می‌شود را به تصویر بکشد.
این فیلم مستند، تحولات ایران را از زمان اعتراضات زنان به اجباری شدن حجاب پس از انقلاب تا رویدادهای معاصر به تصویر کشیده و به جهان خصوصی اشاره دارد که به روایت شریفی، مردم ایران پشت درهای بسته دارند.
به نوشته مجله فیلم بریتانیایی «اسکرین دیلی»، فرحناز شریفی حجاب اجباری را ابزار حکومت برای «کنترل زندگی» مردم ایران توصیف می‌کند.
او با اشاره به فیلم‌های شخصی که گردآوری و در این مستند استفاده کرده، می‌گوید این فیلم‌ها تکه‌هایی از زندگی مردم ایران است و تصاویری از مهمانی‌ها، رقص‌ها و جشن‌های خانوادگی آنها نیز در میانشان وجود دارد.
به گفته او، این فیلم‌ها از آن رو همچنان دارند که کسانی که این فیلم‌ها را گرفته‌اند، در پی انقلاب از کشور فرار کرده‌اند. کسانی که در ایران ماندند، برای محافظت از خود باید چنین فیلم‌هایی را از بین ببرند.
شریفی همچنین در این مستند نشان داده است که چگونه حتی خود عمل فیلمبرداری، یک اقدام مقاومتی محسوب می‌شود و برخی از این فیلمبرداری‌ها، از نظر حکومت نوعی سرپیچی است که می‌تواند به قیمت جان صاحبان آنها تمام شود.
اگرچه خانم شریفی در این فیلم نه سرکوب وحشیانه رژیم ایران را ناچیز نشان داده و نه واقعیات تلخ اعتراضات را، اما این موضوع را نیز گوشزد کرده که با وجود همه سختی‌ها و مشکلات، مردم ایران هنوز از هر فرصتی که می‌توانند برای رقصیدن استفاده می‌کنند.
منبع: یورو نیوز
