پنجشنبه ۱۹ مهر ۱۴۰۳

پنجشنبه ۱۹ مهر ۱۴۰۳

شبهای من – مرضیه شاه بزاز

مرضیه شاه بزاز

در

چون پنجره ی خواب من 

می شکنی

باز با ردایی سیاه می آیی 

نیشخند بر لب، بی دندان.

باز دل من می لرزد. 


 

باز از زنگارِ‌ِ چرکینِ آینه ات                        

بر آشفتگی خیالِ من

نقش در نقش می افکنی.

گیرم که نقاشی و

پیشِ رویت، 

بومِ چشم انداز و

در دستت رنگدانی از قیر. 

من هم الهه ی آفتاب و دادم                         

سر نمی نهم

از هفت گاو صندوقِ در بسته ی بیداد             

نان و دوا می ربایم و

به کوچه های شلوغِ گرسنگی می دوم

وَ در حضور آبهای شفاف و هوایی پاک

بر ساحلِ صلح، خاورمیانه را برقص می آرم 

قد علم می کنی و با  توفانِ سرمایه 

آب را گِل آلود و هوا را خفه و

کبریت بر باروت صلح می کشی 

و مرا

به کف چاهی سیاه و سرد می کشانی               

وآنگاه صدای خفه ام را خوش به گوش می نشینی   

آه. . . .”نمی توانم نمی توانم نفس بکشم”.  

همه می دانیم

تو نانِ مرگ در کوره ی ترس می پزی.


 

شب از نیمه گذشته و

در چکاچک شمشیر                 

برمی خیزم 

تو می لرزی و سر در شانه  فرو،

می گریزی      

من به باغ می روم

خیره بر من و شب،

با شاخکهای هشدار، جیرجیرکها زبان می بندند و 

چهار پولکِ شبچراغ، غافلگیر، جفت جفت می جهند و

برهنه من، بر ابریشمِ خیسِ مهتاب دراز می کشم 

ماه با شوق، از مدار خود می پرد و

بر ناف من می نشیند. 


 

آتلانتا، اوت ۲۰۲۰

divanpress.com






اين مطلب را به شبکه های اجتماعی ارسال کنيد

https://akhbar-rooz.com/?p=43245 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
تازه‌ترین
قدیمی‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز

0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x