نگو «اعدام»، ‌بگو«قتل عمد حکومتی» – سهیلا وحدتی

نمره منفی و معنای آن :

آقای امیر ایرانی، در نوشته ای مستدل و علمی و منطقی، نظرخود را نوشته است، و من هم، نمی توانستم و نمی توانم که، با یک نظر علمی و اصولی موافق نباشم، و در توافق با نظر ایشان نوشتم : « وجود یا یا چند فرد بیمار، نشان از یک جامعه بیمار دارد »

در زیر نظر امیر و من، یک نمره منفی داده شده است. هر نمره منفی، نشان از یک « نقد » و یا « مخالفت » با یک نظر است. این هم حق هر انسانی است که، یک نظر را « نقد » کند، و « مخالفت »خودش را، بصورت مستدل و مستند و منطقی بیان کرده، و دیگران را به درستی نظر خود قانع سازد. اما، کسی که حرفی برای گفتن ندارد، با دادن نمره منفی، « شخصیت منفی » خودش را برملا می سازد.

سایت « اخبار روز » به روی همه باز است. اگر کسی که نمره منفی به نظرات امیر و من داده است، از وابستگان سایبری حکومت خونریز« ضحاکعلی » است، خب، امیر و من، از عمله ارتجاع و سرکوب، انتظاری غیر از این نداریم.
اما، اگر این نمره منفی، از یکی از « خودمان » ( خود ما مردمی که مخالف این حکومت خونریز هستیم ) است، آنگاه من را موظف به دادن توضیح علمی در این باره می کند.
نوشتم که « وجود یک یا چند فرد بیمار، نشان از یک جامعه بیمار دارد ».

همین گفته، یا نوشته، ممکن است، یکی از « خودمان » را قانع نکرده باشد، و او، با دادن نمره منفی، می خواهد بگوید که با امیر و من، موافق نیست.

توضیحم را بدقت بخوانید : یک گونی پیاز را در نظر بگیریم که، یک عدد پیاز گندیده در گونی حاوی پیازهاست. این پیاز گندیده، به تناسب سه بعد هندسی خود ( طول و عرض و ارتفاع ) با سه پیاز دیگر ، مجاور و هم مرز است. یعنی با گذشت زمان، و شرایط محیطی و دما و فشار هوا، این پیاز گندیده، گندیگی خود را به سه پیاز دیگرمتنقل می کند ، و آن سه پیاز دیگر هم ، هر کدام گندیدگی خود را به پیازهای دیگر انتقال می دهند. به این ترتیب، گندیدگی همه پیاز های درون گونی، با « تصاعد عددی یا حسابی » پیش می رود تا اینکه، همه پیاز های درون گونی گندیده شوند. بی جهت نیست که تجربه واقعی مردم هم، در زندگی تجربی خود، « بیان ریاضی » می یابد. « یک پیاز گندیده، یک گونی پیاز را گندیده می کند » و یا « یک بز گر، یک گله را گر می کند ».

حالا پیاز ها و بزها را رها کنیم و برویم درون جامعه : در یک جامعه سالم ( سالم بمعنای نسبی و نه مطلق کلمه ) ، که از نظر تغذیه و بهداشت و خدمات درمانی و مبارزه با امراض گوناگون جسمی و روانی، وضعیت قابل قبولی دارد. خوشا بحال مردمی که در این جامعه زندگی می کنند.

اما، جامعه بشری، با شکل گیری چنین جامعه ای، فاصله دارد. در جوامع کنونی ما، بیماری های جسمی و روانی، و باصطلاح آنچه که به آن « اختلالا ت و ناهنجاری های روحی و روانی » می گویند، فراوانند.
هیچ انسان بیماری ( چه جسمی باشد و چه روانی ) در خلاء و سکون و سکوت زندگی نمی کند. در خانواده ای زندگی می کند، در رابطه با سایر افراد جامعه هست، با پزشک و پرستار و کادر پزشکی مرتبط است. در همه این روابط، « امکان سرایت بیماری » به دیگران، نهفته است.
یک بیماری مسری را در نظر بگیریم . این بیماری ( درست مانند کووید ۱۹ ) می تواند بمقیاس « ۲ به توان n » به دیگران سرایت کند. عدد ۲ از آنجا می آید که، فرد مبتلا، دستکم به یک نفر دیگر غیر از خودش، بیماری را سرایت بدهد، و عدد n هم، تعداد روابطی است که فرد ( و افراد ) مبتلا در جامعه دارند. هر فرد مبتلا شده تازه هم، باز به مقیاس « ۲ به توان n » دیگران را مبتلا می کند. به این ترتیب، همانگونه که در مورد کووید ۱۹ شاهد بودیم، یک بیماری مسری، با « تصاعد هندسی » در جامعه شیوع داده می شود.

همین امر در مورد بسیاری از لطمات و مصائب و درد ها و رنج هائی که مردم یک جامعه گرفتار آنند، مصداق پیدا می کند.

تفاوت بین « خوشبختی » و « شادی و خوشحالی » : خوشبختی، معنا و مفهومی « اجتماعی » دارد، اما شادی و خوشی معنا و مفهمی « فردی » . ممکن است در جامعه ای، افراد زیادی شادی و خوشحالی کنند، اما آن جامعه « خوشبخت » نباشد. در جامعه ای که در آن، فقر و تبعیض، ظلم و ستم و نابرایری اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و جنسی و غیره، اختناق و سرکوب آزادی بیان و قلم و اندیشیدن و نقد و اعتراض وجود دارد، آن جامعه « ناخوشبخت » است، حتا اگرخیلی از افرادش شادی و خوشحالی کنند. زیرا هیج جامعه ای « خوشبخت » نیست، مگر آنکه همه آحاد آن جامعه ، این خوشبختی را تجربه کنند، و شادی کنان، نسبت به درد و رنج دیکران بی تفاوت نباشند. این امر ، هم در مورد یک جامعه معین صادق است، و هم در مقیاس کلان، در کل جامعه بشری.

بنی آدم، اعضای یک پیکرند / که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران، بی غمی / نشاید که نامت نهند آدمی

پرسشی است
آیا در جامعه جرمی رخ می دهد که برای آن جرم باید مجازاتی تعریف شود؟
گروه از اندیشمندان اجتماعی بر این عقیده هستند: در جوامع جرمی رخ نمی دهد.
هر حرکتی که از طرف افرادی از جامعه انجام می گیرد و جرم تلقی می شود آنرا نباید جرم دید بل باید
عکس العملی دید که فرد در مقابل وضعیت و شرایطی که
دیگران در جامعه ایجاد کرده اند، انجام می دهد.
در مورد شرایط ایجاد شده می توان گفت:
این شرایط ،شرایط آزار دهنده ای هستند که باعث می شود گروه های از افراد دچار آزار دیدگی
خاصی شوند، آن آزار دیدگی ی ناشی از شرایط بد اجتماعی، در افرادی ،باعث ایجادانگیزه های مقابله ای می شود که آن انگیزه ها منجر به انجام اقدامات خاصی می گردد که آن اقدامات را می توان فقط عکس العمل های طبیعی دانست.
اما این عکس العمل ها،از طرف کنترل کنندگان جوامع، خلاف پنداشته می شوند و برای خلاف انجام گرفته تنبیه ای که آنرا مجازات می دانند برای عمل خلافکاری و خلافکار تعریف می کنند که تنبیه هم یا اعدام یا حبس یا قطع دست و….می شود.
اندیشمندان خاص اجتماعی که جرمی را در جامعه قبول ندارند در دنباله نگرششان می گوید:
عکس العمل افراد ناشی از دو انگیزه است:
۱- کنترل کنندگان جوامع ، قوانینی را در جوامع زیر سلطه اشان تعریف می کنند که این قوانین شرایط ناعادلانه ای را ایجاد می کنند. در این شرایط ناعادلانه ، گروهی از افراد جامعه برای بقای خود ناچارن اقدامات تقابلی انجام میدهند و خواهند داد که این اقدامات تقابلی را نمی توان جرم دید چون برای بقاست و‌حتی بقای حداقلی است اگر بخواهیم جرمی را ببینیم و مجرمی را بیابیم مجرمان، آنانی هستند که شرایط ناعادلانه را در جوامع ایجاد کرده اند و…
۲- گروهی از افراد اگر عکس العملشان و یا اقداماتشان بر خلاف نظم جامعه تعریف می شود
اقدامات این افراد، ناشی از مشکلات روحی است که فرد دچار آنست، این مشکل روحی دو منشا دارد:
الف) بخاطر مشکلاتی که در جامعه وجود دارد فرد گرفتار توان برخورد و رفع مشکل را ندارد و از نابرابری رنج می برد در گذر زمان این ناتوانی تبدیل به مشکل روحی می شود که گاهی جنون وار اقدامات مخرب انجام می گیرد
که در اینجا فرد خاطی نباید مجرم شناخته شود بل یک بیماری است که باید بیماریش درمان شود و…
ب) بخاطر مشکلات ژنتکی و وراثتی شرایط روحی خاصی بر افرادی حاکم می شود که این افراد کنترل اعمال خود را ندارند و گاهی اعمال جنون واری از خود بروز می دهند. بخاطر اینکه این افراد کنترل خودشان را ندارند اعمال آنها جرم تلقی نمی شود این افراد را بیماران خاص تعریف می کنند اگر توان معالجه است درمان می شوند و گرنه باید در محل هایی که روی آنها کنترل است به حیات خود ادامه دهند.
البته این اندیشمند خاص اجتماعی می گوید بایدسیستم پیشگرانه وجود داشته باشد تا این افراد مشکل دار ژنتیکی از همان ابتدا شناسایی شوند و اعمالشان تحت کنترل قرار بگیردتا وقتی درحالت عدم کنترل خود قرار می گیرند دیگران را از بین نبرند و…
می بینیم در بعضی کشورها این نگرش اندیشمندان خاص دارد اجرایی می شود
در این کشورها دیگر زندانی ندارند یا اگر دارند اندک است
معمولن کشور هایی که اسکاندیناوی دانسته شدند دارند بسمت اجرایی کردن این نگرش خاص اجتماعی می شوند.
وقتی در نروژ کسی که چند نفر را کشته حاکمان زود بسمت اعدامش نمی روند تا موضوع را تمام شده تعریف کنند بخاطر اینست: چون او را یک مریض روحی و روانی می بینند که باید ببینند مرض روحیه اش از چه نوعی تعریف می شود …

“این حرف ها برای کدام فاطی تنبان میشود”؟ “فکر نان کن که خربزه آب است”؟

در زمانی که کورپوریشن ها و نفوذ پول, جهان را از نظر اقتصادی, سیاسی, نظامی, تبلیغاتی و روانی و غیره میبلعد ما کجا را میخواهیم بگیریم؟

گویا زمانی در فرنگ, “شتر” موضوع انشاء دانشجویان بود. دانشجویان از ملل مختلف در باره زندگی, پرورش و فوائد شتر توضیحات مفصل دادند. دانشجوی ایرانی نیز در باره “وجه تسمیه شتر ” قلم فرسائی کرد. آیا ما هنوز همانیم؟ نمیدانم.