گویی اگر کامروز،
با هر چه ها کز نیک و زیبا و بد وزشتِ نهان یا آشکارا در نهادِ اوست،
دیروزها را همچنان الگوست،
من بی درنگ انکار خواهم کرد:
کاین گونه رفتاری زمان را بر زمین باشد.
وین را که این را بیش از این هم گفته باشم،
باز،
هر چند باری هم که بایا آیدم، اقرار خواهم کرد.
امّا، پس از این ام نخواهد بود پروای تناقض های خود ـ روشن تر از این نیز:
زیرا، به فرمانِ دل ام،
زین پس،
انگار خواهم کرد
کامسالِ من پنجاه سالی پیش از این باشد:
یعنی که من سی ساله ام،
همسالِ آن زیباترین بانو؛
وَ، تا که آیم نیم قرنی، بیش یا کم، در زمان، نزدیک تر با او،
از یاد خواهم بُرد.
این را که عمرم ،
راست می گوید اگر تقویم،
پنجاه سالی بیش از این باشد!
یعنی که، پس، من می توانم همچنان سودایی ی آمالِ خود باشم.
یعنی که، پس، من می توانم خوش بپندارم،
که خون ام گرم
از چلچراغِ روشن و خودپای چندی شورِ شیرین است،
نز هُرمِ جان سوزِ تنورِ شرم.
وَ این همه یعنی که، پس، من می توانم
هر دم
خستو شوم کاین دم،
همین دم نیز،
بر اوجی از موجِ سودای دیرین است
احساسِ شیرینی که دارم
زین که هستم من:
آن نیز هم این مایه آزاد و بری از خویشتن داری
که پنداری
پیوسته مست ام من!
شرم از چه باید آوَرَد، یا سر به زیری،
وز دیگران، ناآشنا تا آشناشان، فاصله گیری،
تا ناگهان گشتن بدل در دل بدین آمیزه ی ناباور از بیم و دلیری،
در هیکلی انسانی از روباهی و شیری،
آن دم که نتوان بازدانستن گُزینش را
از ناگزیری؟…
باری،
شرم از چه رو باید برانگیزد،
آن نیز هم در چون منی کاو از شکستن هیچ هنجاری،
هرگاه بنماید به هنگام اش چنین کاری،
هرگز نپرهیزد؟
پس، از چه رو، شرم از چه رو باید برانگیزد
این خوش خطر،
این خوش خبر،
آری،
این خوش خبر که، پیشِ پای پوپکِ رنگین پری از عشق
زانو زند بر خاکِ ره دینوسورِ پیل اوژنِ پیری؟!
دهم دیماه ۱۳۹۸،
بیدرکجای لندن
