نور می‌وزد از هزارهٔ او،
خُنَکایِ تماشا،
بر گونه‌های گندم،
تا طعمِ فتیرِ تازه:
دختر پَزِ غلیظ…!
مُرغِ هوهو
بَر هِرهٔ هوا
تا جُفت… بشنَوَد
خَش‌ترین مقصدِ مؤنث را.
او، تو، هزاره، هوهو،
دریا با دهانِ دوخته
آغوش گشوده است،
گهواره بیاور به وقتِ باران‌ها.
هوشا…!
هَوَس نداری تو
در تَواردِ این قفس؟
تا قفل بشکند از شنیدنِ مَحشَر!
یکی فرود وُ
یکی فرا…
از بُزاقِ حلول
تا طعمِ شیرِ ولرم.
نظاره… نظارهٔ نی
از نَمینهٔ نور:
قُنداقِ نوزادِ مست
به رویایِ مکیدنِ کیمیا.
مستور، مستور…
خوابِ گندم وُ
خُنکایِ خرداد ماه:
هَم
کمر گَردانِ نوچینِ داس.
