بادِ بهار را سوی ایران عبور باد!
وآن ریزگردها ز هوای اش به دورباد!
با شیخ و سیل و زلزله، نک آفتی دگر:
این باد را، به صیدِ ملخ، شکلِ تور باد!
این مردُمانِ رنجبرِ رنج دیده را،
دل گرمِ چاره جویی و سرگرمِ شور باد!
شور از امید زاید اگر، زو دَمَد شعار:
شور از امید باد و شعار از شعور باد!
وآنجا که شور زاده ی خشمی ست ناتوان،
هر شورشی، به کردنِ شورش، صبور باد!
آزادگانِ هموطن ام را امید و شور
همبفتِ سور و نور و غرور و سرور باد!
جویندگانِ راهِ رهایی ی خلق را،
خورشیدوار، چشم و دلی غرقِ نور باد!
لب شان، به خنده، سازِ دل انگیزِ زندگی،
دل شان، به سینه، طبلِ بلندِ سرور باد!
در سوگِ ناگزیرِ رفیقان، به چهره شان،
آن اخمخندِ ژرف نشانِ غرور باد!
وَ، یاد چون کنند ز هریک به ساغری،
در انفجارِ شادی شان، سوگ سور باد!
نفرت دلیری آوَرَد، این ملّتِ جوان
پیوسته بیشتر ز«ولایت» نفور باد!
زن، هر زنی، برهنه نمایَد به دیده اش:
چشمانِ هیزِ شیخکِ بی شرم کور باد!
بازوی کینِ نسلِ جوان، روزِ رستخیز،
از بهرِ رزم، معدنِ سرشارِ زور باد!
راهی دگر پیامِ مرا نیست تا وطن:
بادِ بهار را سوی ایران عبور باد!
یازدهم اردیبهشت ۱۳۹۸،
بیدرکجای لندن
