مناسبت ۱۶ آذر به عنوان روز اعتراض دانشجویی هر چه بود و هر پیشینه ای داشت، تحرک اعتراضی ۱۳ آذر ۱۳۸۶ دانشجویان، (دوازده سال قبل) فصل جدید و تماما متمایزی را در فضای اعتراض سیاسی جامعه ایران گشود. این تمایز و تفاوت ایجاد شده قویا چرخشی به نفع جبهه کارگر و انسان محروم و تحت ستم علیه سرمایه، به نفع جنبش علیه استثمار و کار مزدی و به نفع انسانیت و عروج جنبش آزادی و برابری بود.در توضیح این واقعیت توجه تان را به مطالعه مطلب زیر جلب میکنم.
درود بر دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب (داب)
رحمان حسین زاده
امروز سیزدهم آذر است. به این مناسبت میخواهم به سیزدهم آذر دوازده سال و مبارزه درخشان دانشجویان در سال ۱۳۸۶ برگردم. اما بدوا باید تاکید کنم، مناسبت ۱۶ آذر یک روز شناخته شده در فضای مبارزاتی جامعه ایران به ابتکارنسل جوان و دانشجویان است. این مناسبت اعتراضی و تجربیات مهم آن فراموش شدنی نیست. به همین دلیل دیروز دوازدهم آذردانشجویان دانشگاههای تبریز و رازی کرمانشاه با شعارهای کوبنده علیه استثمار و بیکاری و نظم حاکم و سرمایه داری آغازگر مبارزات دانشجویی امسال علیه حاکمیت سرکوبگر جمهوری اسلامی شدند. جمهوری اسلامی با اتکا به قتل عامهای وسیع دو هفته قبل آبانماه و با شروع دستگیری دانشحویان مبارز و تهدیدها، فکر میکند، بی دردسر شانزدهم آذر،روز دانشجو را پشت سرمیگذارد، اما پیام تجمع اعتراضی دیروز دانشجویان جسور دانشگاههای تبریز و کرمانشاه نشان میدهد، زیر پرده اختناق و سرکوب خشن، تلاش برای ابراز وجود مبارزاتی در جریان است. دوره “پادگانیزه” کردن محیط دانشگاهها بسر آمده است. امید است امسال هم شاهد تحرک و صدای اعتراضی رسای دانشجویان و نسل جوان در همبستگی با مبارزات گسترده کارگران ومردم و به ویژه تظاهراتها و نبردهای قهرمانانه اخیر آبان ماه باشیم.
در ادامه مطلب قصد من پرداختن به کل تاریخ ۱۶ آذر نیست. میخواهم از جای دیگری شروع کنم. میخواهم از جایی شروع کنم که اکنون دوازده سال از آن گذشته است. از ۱۳ آذر سرخ سال ۱۳۸۶شروع میکنم، که به نظر من فصل جدیدی را در جنبش اعتراض سیاسی جامعه ایران گشود. ۱۳ آذر دوازده سال قبل نقطه عطف مهمی بود. نقطه عطفی که بدون پیشینه نبود. حرکت نوینی که چند سال قبلترش پروسه تعیین مسیر سیاسی خود با پرچم و پلاتفرم سیاسی آزادی و برابری و به میدان آمدن رهبران و چهره های جوان و کمونیست را شروع کرده بود. در آن سالها جمهوری اسلامی، رهبران و فعالین این جنبش را با “ستاره دار” کردن از دانشگاه و تحصیل محروم میکرد. جمهوری اسلامی غافل از این بود با اینکار آنان را به عنوان “ستارگان” مبارزات آزادیخواهانه و برابری طلبانه در آن زمان به جامعه معرفی کرد.
سیزدهم آذر سال ۱۳۸۶ صرفا آکسیونی در یک روز نبود. بلکه سرآغاز علنی جدال سیاسی بود که در طول یکسال بعد آن ادامه پیدا کرد. دستگیری رهبران و فعالین اصلی دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب را چند روز قبلتر از ۱۳ آذر ۱۳۸۶ شروع کردند. فکر میکردند مانع برگزاری مراسمهای سرخ ۱۳ آذر در آن سال میشوند. اشتباه کردند ومتوجه نبودند که صف دیگر و نسل دیگری از رهبران وفعالین آزادیخواه و برابری طلب یورش رژیم را خنثی میکنند.عزم و اراده بر افراشتن پرچم آزادی و برابری را در روز ۱۳ آذر به نمایش گذاشتند. این کشمکش بعد از ۱۳ آذر با دستگیریهای بیشتر، با اعمال شکنجه و اذیت در زندان و بعدها با گرفتن جان رفیق فراموش نشدنی و بسیار فداکاری چون علیرضا داودی و در عین حال با حمایت و همبستگی در داخل و خارج کشور ادامه پیدا کرد. این نبرد سیاسی در ابعادی گسترده و در پهنه بین المللی ادامه پیدا کرد. جنبه دیگر این جدال بستن وثیقه های سنگین به دستگیر شدگان ۱۳ آذر ۸۶ بود. جمهوری اسلامی از این جنبش گروگان گرفته بود.جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی با ابتکار و همت بالا گروگانهایش را آزادکرد. جنگ روانی وزارت اطلاعات و وبلاگهای وابسته اش در دوازده سال قبل و حتی سالهای بعد تر بخش دیگری از ادامه این جنگ با شگردهای پاخورده و نهایتا ناکام بود.
سیزدهم آذر سال ۸۶ حرکتی از اعماق جامعه را رو آورد. مطالبات و آرزوهای برحق کارگر، زن و انسان تحت استثمار جامعه را از عمق به سطح آورد. پرچم حرکت نوین و متفاوتی را حتی نسبت به سابقه خود ۱۶ آذر علم کرد.بگذارید توضیح دهم. اگر بپرسند ۱۶ آذراز کجا شروع شد و اعتراض به چی بود؟ ناظر آگاه برای شما توضیح میدهد که ۶۶ سال قبل به هنگام سفر نیکسون معاون ریاست جمهوری وقت آمریکا به ایران، “در اعتراض به کودتای سال ۱۳۳۲ و در اعتراض به رژیم سلطنت و وابستگی آن به آمریکا و برای استقلال ملی و علیه استبداد” اعتراض دانشجویی در دانشگاه تهران اتفاق افتاد. سه تن از دنشجویان در مقابله با نیروهای سرکوبگرحکومت سلطنتی جان باختند. از آن زمان روز ۱۶ آذر به عنوان روز اعتراض دانشجو و با کاراکتر سیاسی صرفا “ضد امپریالیستی، ضد استبدادی” ثبت شد. اما اگر بپرسند سیزدهم آذر ۱۳۸۶ چگونه اتفاق افتاد و برای چی بود؟گفته میشود. پلاتفرم آزادی و برابری مطرح بود. علیه جنگ و سرکوبگری و دانشگاه پادگان نیست مطرح بود. اتحاد با جنبش کارگری و جنبش زنان مطرح بود. میگویند مارکسیستها و کمونیستها درراس آن بودند. دستگیری و زندانی دادند و صدای جدیدی را مطرح کردند. میگویند یک حرکت جدید با کاراکتر جدید و با افق سیاسی جدید و رهبران جوان و کمونیست عرض اندام کرد. تا همین جا یک حرکت نوین و یک روز مهم دیگر در تاریخ سیاسی ایران ثبت شد. به همین دلیل تاکیدم اینست،” مناسبت ۱۶ آذر به عنوان روز اعتراض دانشجویی هر چه بود و هر پیشینه ای داشت، تحرک اعتراضی ۱۳ آذر ۱۳۸۶ دانشجویان، (دوازده سال قبل) فصل جدید و تماما متمایزی را در فضای اعتراض سیاسی جامعه ایران گشود. این تمایز و تفاوت ایجاد شده قویا چرخشی به نفع جبهه کارگر و انسان محروم و تحت ستم علیه سرمایه، به نفع جنبش علیه استثمار و کار مزدی و به نفع انسانیت و عروج جنبش آزادی و برابری بود.”
سالها بود غیاب پرچم چپ و کمونیستی را حس میکردیم. سیزدهم آذر سال ۸۶ ندایی در راستای پاسخگویی به این خلاء بود.اکنون آزادی و برابری، رفاه، میتواند پرچم هر حرکت اعتراضی رادیکال در جنبش کارگری، جنبش زنان و هر جنبش اجتماعی خواهان تغییر در جامعه باشد. این تغییر مهمی در فضای سیاست ایران و دستاورد مهمی است. از آن دوره به بعد صف آزادیخواهی و برابری طلبی در دانشگاه و میان دانشجویان میتوانند به مبارزات و دستاورد های خود مفتخر باشد. در دوازدهمین سالگرد ابراز وجود موثر مبارزاتی دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب (داب) در دانشگاه تهران و تعداد دیگری از دانشگاههای ایران به تلاشهای مبارزاتی، سیاسی و اجتماعی و متشکل آن نسل جوان پرشور و کمونیست باید درود فرستاد.
***
