جرمی کوربین یکی از نمایندگان پارلمان بریتانیا در ایسلینگتون شمالی است. او از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۰ رهبر حزب کارگر بریتانیا بود و سپس توسط جناح راست و نئولیبرال این حزب اخراج شد. برای چندین دهه، او یک رهبر برجسته جنبش صلح در بریتانیا بوده است. در این مقاله، کوربین استدلال می‌کند که اکنون زمان آن است که صلح را در دستور کار جهان قرار دهیم و با آتش‌بس در اوکراین شروع کنیم
با باریدن گلوله‌های روسیه بر شهرهای اوکراین، آتش‌بس متزلزل در یمن، حمله به فلسطینی‌های در حال نماز در اورشلیم، و بسیاری از درگیری‌های دیگر در سراسر جهان، ممکن است برای برخی صحبت از صلح نامناسب به نظر برسد.
وقتی جنگی در جریان است، زمان آن است که درباره صلح صحبت کنیم. در غیر این صورت چگونه می توانیم از تلفات بیشتر یا پناه بردن میلیون ها نفر به جای دیگری در جهان جلوگیری کنیم؟
خوشحالیم که سرانجام سازمان ملل با درخواست آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل برای دیدارهای رودررو با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه و ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین، کوشیده است ابتکار عمل را به دست گیرد.
باید فوراً در اوکراین آتش‌بس برقرار شود و پس از آن خروج نیروهای روسیه و توافق بین روسیه و اوکراین در مورد ترتیبات امنیتی آینده صورت گیرد.
همه جنگ‌ها به نوعی به یک مذاکره ختم می‌شوند، همه این را می‌دانند، پس چرا اکنون نه؟
همه می دانند این چیزی است که بالاخره زمانی اتفاق می افتد. دلیلی برای به تعویق انداختن آن برای بمباران و کشتار، پناهندگان بیشتر، کشته های بیشتر و خانواده های داغدار بیشتر در اوکراین و روسیه وجود ندارد.
اما بیشتر کشورهای اروپایی به جای اصرار بر صلح، از این فرصت استفاده کرده اند تا منابع تسلیحاتی را افزایش دهند، ماشین جنگی را تغذیه کنند و قیمت سهام سازندگان سلاح را بیشتر کنند.
همچنین زمان آن فرا رسیده است که در مورد انسانیت، یا فقدان آن، با مردمی که در نتیجه درگیری های مسلحانه، سوء استفاده از حقوق، یا فقر شدیدی که بسیاری در نتیجه سیستم اقتصادی جهانی با آن مواجه و در مضیقه عمیق هستند، صحبت کنیم.
تقریباً ۱۰ درصد از جمعیت اوکراین در حال حاضر در تبعید به سر می برند، از آسیب، از دست دادن و ترس رنج می برند.
اکثر کشورهای اروپایی از پناهندگان اوکراینی حمایت می کنند. دولت بریتانیا نیز چنین وانمود می‌کند اما سپس اوکراینی‌ها را در بوروکراسی کابوس‌وار و هزارتوی عمدی وزارت کشور به دام می‌اندازد تا از [ورود بیشتر] آنها جلوگیری کند.
پناهندگان اوکراینی باید مورد حمایت و استقبال قرار گیرند. این چیزی است که مردم بریتانیا به طور کلی می خواهند. سخاوت عظیم مردم عادی بهترین انسانیت را به ما نشان می دهد.
با این حال، وقتی صحبت از برخورد با پناهجویان ناامید از جنگ‌هایی که بریتانیا مسئولیت مستقیم در آن ها دارد، مانند افغانستان، عراق، لیبی و یمن به میان می‌آید، داستان به طرز دردناکی متفاوت می شود.
اگر کسانی پیدا می شوند که آنقدر ناامید هستند که تن به خطر می دهند و با یک قایق شلخته و فکسنی از کانال عبور می کنند، سزاوار همدردی و حمایت هستند.
در عوض، طرح وزارت کشور این است که آنها را به رواندا منتقل کند. اگر ما به انسانیت و حقوق پناهندگان اعتقاد داریم، پس باید با همه آنها به طور یکسان و شایسته رفتار شود و اجازه داده شود که سهم خود را در جامعه ما ایفا کنند، نه اینکه جرم انگاری و زندانی شوند.
اگر محافظه‌کاران در این کار موفق شوند، سایر کشورهای اروپایی نیز همین کار را خواهند کرد. دولت دانمارک قبلاً از این پیشنهاد ظالمانه استقبال کرده است.
تأثیرات این جنگ بر سیاست و امیدهای جامعه ما به ویژه برای نهادهای جهان بسیار زیاد خواهد بود.
سازمان ملل پس از جنگ جهانی دوم برای «نجات نسل‌های بعدی از بلای جنگ» تأسیس شد. از آن زمان، ما می‌توانیم فهرست طولانی درگیری‌ها و جنگ‌های نیابتی که جهان متحمل شده و جان میلیون‌ها نفر را گرفته است را ببینیم.
کره، ویتنام، ایران و عراق، یوگسلاوی، افغانستان، عراق، لیبی، سوریه، هند و پاکستان، کنگو و بسیاری از درگیری‌های دیگر که به سختی در رسانه‌های ما گزارش داده می‌شوند، شاید به این دلیل که درگیری‌هایی مانند کنیا علیه اشغالگری استعماری است.
در مناقشه اوکراین باید یک سوال بزرگ از سازمان ملل پرسیده شود. زمانی که روسیه به طور غیرقانونی به اوکراین حمله کرد، این لحظه زمانی بود که سازمان ملل می بایست دبیرکل خود را برای درخواست آتش بس به مسکو بفرستد.
سازمان ملل برای اقدام بسیار کند عمل کرده است و بسیاری از سیستم بین دولتی برای تشدید تنش فشار آورده اند و نه مذاکره.
فراخوان برای نهادهای بین‌المللی مؤثرتر و فعال‌تر برای حمایت از صلح، در اواخر هفته گذشته در مادرید در کنفرانسی به میزبانی پودموس، پس از گفت‌وگویی که توسط بین‌الملل مترقی آغاز شد، قویاً مطرح شد.
هر یک از ۱۷ سخنران، جنگ و اشغال را محکوم کردند و خواستار آتش بس و آینده ای صلح آمیز برای مردم اوکراین و روسیه شدند. شرکت کنندگان از خطرات تشدید این درگیری و جنگ های داغ و خشونت بیشتر که یک جنگ سرد جدید به همراه خواهد داشت، صحبت کردند.
۱۸۰۰ کلاهک هسته ای در جهان وجود دارد و آماده استفاده است. یک سلاح «تاکتیکی» صدها هزار نفر را می کشد، یک بمب هسته ای میلیون ها نفر را می کشد. نمی توان این ها و یا اثراتشان را محدود کرد.
در ماه ژوئن، وین میزبان یک سری رویدادهای بزرگ صلح پیرامون معاهده منع سلاح های هسته ای خواهد بود. این معاهده با حمایت مجمع عمومی سازمان ملل متحد و مخالفت کشورهای دارای سلاح هسته ای، بهترین امید و فرصت را برای آینده ای عاری از سلاح هسته ای فراهم می کند. فرصت را باید غنیمت شمرد.
برخی می گویند بحث صلح در زمان جنگ نشانه نوعی ضعف است. برعکس شجاعت تظاهرکنندگان صلح در سراسر جهان بود که مانع از دخالت برخی دولت ها در افغانستان، عراق، لیبی، سوریه، یمن یا هر یک از ده ها درگیری دیگر شد.
صلح فقط نبود جنگ نیست، وجود امنیت واقعی است. اطمینان از اینکه می‌توانید غذا بخورید، فرزندانتان تحت آموزش و مراقبت قرار می‌گیرند، و در صورت نیاز از یک سرویس بهداشتی برخوردار هستید.
برای میلیون ها نفر، اکنون این ها وجود ندارد. ادامه جنگ در اوکراین همین مقدار را از میلیون ها نفر دیگر خواهد گرفت.
در همین حال، بسیاری از کشورها اکنون در حال افزایش هزینه های تسلیحاتی و سرمایه گذاری منابع برای سلاح های بیشتر و حتی خطرناک تر هستند. ایالات متحده به تازگی بزرگترین بودجه دفاعی خود را تصویب کرده است. این منابعی که برای تسلیحات استفاده می شود، منابعی هستند که برای بهداشت، آموزش، مسکن یا حفاظت از محیط زیست استفاده نمی شوند.
این یک زمان پرخطر و خطرناک است. تماشای بازی وحشتناک و سپس آماده شدن برای درگیری های بیشتر در آینده نمی تواند مقابله با بحران آب و هوا، بحران فقر، یا بحران تامین غذا را تضمین کند.
ساختن و حمایت از جنبش هایی که می توانند مسیر دیگری را برای صلح، امنیت و عدالت برای همه ترسیم کنند، به همه ما بستگی دارد.
این مقاله جدیدترین قسمت از «گزارش صلح و عدالت» است که توسط مورنینگ استار و گلوبتروتر تهیه شده است.
منبع: People’s World – این مقاله توسط کمال فرهمند برای اخبار روز ترجمه شده است
