خسرو باقرپور
سکوت
چکه
چکه
چکه
چکه
با نقره ی باران می بارد
و سایه ی سبز تو نمناک می شود
ردیف چناران
شانه به شانه
با ساز باران
در حاشیه ی کهربایی ی نابِ سرابْ نیلوفر*
و در حضور عظیمت
به “چوپی” ی شور انگیزی**
می موجند
ترنم نوای لطیفی
در گوش من
درد های غریبم را درمان می کنند
و هر یاد دیگر
روح سیاهی است
که تند و باد پا
از این گندم زار متلاطم می گریزد
و می دانم
خوب می دانم
در شُکوهِ بیستونی ی این غروب*
تو هم کوبش قلب سنگی ی فرهاد را می شنوی
و فرق صدای تیشه و دل را
خوب می دانی
تو دور می شوی
دور
دور
دور می شوی
و من در رنگ نیلی ی این غروب
پیر می شوم
با دالِ پر غرور دالاهو*
بر آسمان تیره ی غربت می چرخیم
همپروازِ پرشکوهِ عقابِ زندانی و پیر یونانی
فریاد می کشیم
در اوج
رو به اوج
صعود می کنیم
و حالا
در انتهای افق
تو می بینی
سقوط عقابان را در گدازه ی خورشید.
و بعد…
بازهم
سکوت
چکه
چکه
چکه
چکه
با نقره ی باران می بارد
و سایه ی سبز تو نمناک می شود.
* همگی نام اماکنی اسطوره ای در کرمانشاه هستند. مردم منطقه معتقدند جام جم در دریاچه ی سراب نیلوفر افتاده است. صدای تیشه ی فرهاد هر شب ازکوه بیستون می آید. در زبان پهلوی و کردی ی جنوب؛ دال به معنی ی عقاب است و آهو به معنای آرام. کوه دالاهو جایی است که عقابان بر آن آرام می گیرند.
** به دستمالی که اولین نفر از سمت چپِ گروهِ رقصندگان کُرد در دست میگیرد و آن را در هوا تکان می دهد و گروه را رهبری می کند؛ چوپی می گویند. فردِی که دستمال به دست دارد؛ “سه ر چوپی کیش” (سر چوپی کش) نام دارد. سر چوپی کش؛ هنگامی که خسته می شود، یا از سر حرمت گذاردن؛ دستمال را به رقصنده ای شایای رهبری تعارف می کند. رهبر گروه می تواند زن یا مرد باشد. گروهِ رقصندگان که از زنان و مردان تشکیل شده اند و یک در میان؛ پنجه در پنجه افکنده اند را “ره ش به له ک” یا گندم و جو می نامند. معنایی برای برابری… به میزانی که گندم و جو با هم دارند.
