این معمار، در برابرِ بازمانده‌ی عمارتِ خویشتنِ خویش – محمّدرضا مهجوریان

دیری‌ست که این معمار

بر این بازمانده‌ی عمارتِ خویشتنِ خویش خیره مانده است:

نه!

این اندکِ حقیر

که امروز از عمارتِ خویشتنِ او بر جا مانده‌ست

آن‌ بارویِ عظیم نیست که روزی او

روئیا و جانِ خویش در آن دَمانده است.

.

ـ()ـ

او بسیار چیزها از عمارتِ خویشتنِ خود را

از بیمِ در/آب/غرقه‌شدنِ خود، در آب فرو نشانده است.

او بسیار چیزها از عمارتِ خویشتنِ خود را

از بیمِ بر/باد/رفتنِ خود، در باد فرو فشانده است.

او  بسیار چیزها از عمارتِ خویشتنِ خود را

از بیمِ بر/خاک‌/افتادنِ خود، در خاک فرو کوبانده است.

او بسیار چیزها از عمارتِ خویشتنِ خود را

از بیمِ در/آتش/سوختنِ خود، در آتش فرو سوزانده است.

.

ـ()ـ

او باد و باران و زمانه را تاب نیاورده است.

او موریانه را تاب نیاورده است.

ـ()ـ

.

بی‌هوده نیست که او

– اویی که روزی دریاها در او غرقه می‌شدند –

اکنون باری چنین به آسانی در کاسه‌ی آبی غرقه می‌شود.

.

بی‌هوده نیست که او

– اویی که روزی غوطه‌ورساختنِ حسرت‌ها را اراده کرده بود –

اکنون باری چنین به آسانی در حسرت‌ها غوطه می‌زند.

.

بی‌هوده نیست که او

– اویی که روزی از/میان/رفتنِ فاصله‌ها را آرزو کرده بود –

اکنون باری چنین به آسانی در فاصله‌ها‌ از میان می‌رَوَد.

.

بی‌هوده نیست که او

– اویی که روزی برای به/زانو/درآمده‌گان به پا خاسته بود –

اکنون باری چنین به آسانی زانو در بغل فرو می‌بَرَد.

.

بی‌هوده نیست!

ـــــــــــــــ

محمّدرضا مهجوریان