“نه بزرگ” مردم ایران، آخرین میخ بر تابوت مشروعیت استبداد حاکم بود – سعیدرضا راد

تبریک به ملت مبارز ایران

تحریم سراسری انتخابات حکومتی در ۱۱ اسفند ۱۴۰۲ که به درستی نام “نه بزرگ” مردمی را از آن خود نموده است، نقطه عطفی درخشان در مبارزات آزادیخواهانه، عدالتجویانه و برابری طلبانه مردم ایران در برابر استبداد حاکم و شکستی تاریخی برای حکومت فاسد اسلامی بود.
به نظر نویسنده، آنچه از این همدلی مردمی بی بدیل و فراگیر و سرمایه های حاصله از آن میتوان آموخت و میبایست توسط کنشگران سیاسی، صنفی و مدنی برای پیشبرد امر مبارزه در آینده مورد توجه و استفاده قرار گیرند، عبارتند از:

۱) قشر خاکستری

تحریم گسترده و سراسری سیرک انتخاباتی رژیم برای انتخاب نمایندگان مجلس شورای اسلامی و خبرگان! رهبری! قبل از هر چیزی آشکار ساخت، که امروزه دیگر قشر به اصطلاح خاکستری، آنطور که گمان برده میشد، غیر فعال و لاقید نیستند، بلکه آرام آرام به آتشی در زیر خاکستر تبدیل گشته و می گردند، که هرگاه هوشمندانه فراخوانده شوند، حاضرند نقش تاثیر گذار خود را در بزنگاه های تاریخی ایفا نمایند.
این طیف وسیع از اقشار مختلف مردم، با پا نهادن بر منافع کوتاه مدت و بلند مدت خود و خانواده خود، آنهم در یک رژیم استبدادی و قرون وسطایی، با عدم شرکت در انتخابات حکومتی، آنهم انتخاباتی که حکومت ملایان، شرکت در آنرا واجب شرعی اعلام نموده و عدم شرکت را با خروج از دین برابر دانسته است، از کلیت این رژیم روی برگردانده اند و اینگونه اصل نظام و رهبر مستبدش را به هیچ و سخره گرفته اند.

۲) اتحاد فراگیر

اکثریت قاطع مردم در سراسر کشور تحت تاثیر عوامل مختلفی از جمله، تلاش کنشگران مدنی، صنفی و سیاسی، بی لیاقتی مدیران و تورم خانمان سوز ناشی از آن، تجارب روزمره خود و خانواده خود در برخورد با دستگاه سرکوب و آتش به اختیاران افسار گسیخته رژیم، مبارزات پرشور و خونین دختران، زنان و مردان مبارز در طی ۴۵ سال گذشته و نقطه عطف این مبارزات یعنی جنبش انقلابی زن زندگی آزادی، از هر گونه تغییر ماهیتی رژیم کاملا مائوس گشته و از تمامیت رژیم استبدای مذهبی عبور کرده اند.
مردم ستم کشیده و مستاصل در سراسر کشور در اتحادی فراگیر و نانوشته در برابر استبداد فرد محور ولایت مطلقه فقیه، هم پیمان و همسو گشته اند. این همدلی و همبستگی ملی، قطعا میتواند، در صورت بکار گیری شیوه های صحیح بسیج و سازماندهی نیرو، همصدایی گسترده تر اقشار مختلف مردم را در ادامه راه مبارزه و در جنبشهای پیش رو، برای مبارزان و کنشگران مدنی و سیاسی به ارمغان بیاورد.

۳) مشروعیت اجتماعی

رژیم خودکامه و سلطه طلب ولایت مطلقه فقیه، پس از اعلام نتایج انتخابات و عریان شدن شکست خفت بارش در برابر مردم، دیگر مشروعیت اجتماعی خود را بطور کامل از دست داده است، زیرا امروزه بر همگان مشخص است، که اکثریت مردم ایران دیگر هیچگونه اعتنایی به فتاوی نماینده خود خوانده خدا و اراجیف اعوان و انصار فاسدش ندارند.
این ریزش عظیم در باور توده های مردم و حتی در گستره وسیعی از بدنه خود رژیم، قطعا در رابطه ای علت و معلولی، با تمامیت خواهی و جزم اندیشی رهبر خود شیفته، فساد گسترده و بی لیاقتی مدیران رانتی/انگلی حاکم، جنبش ها و خیزش های پی در پی در جامعه و تلاش مسئولانه و جان فشانانه، کنشگران سیاسی، مدنی، صنفی و عقیدتی در آگاهی رسانی اجتماعی، طی دهه های گذشته قابل ارزیابی میباشد.

۴) ثقل واقعی مبارزاتی

درخشانی “نه بزرگ” مردمی، یکبار دیگر به همگان ثابت نمود، که ثقل واقعی کنشگری و مبارزه جدی و تاثیر گذار با رژیم قرون وسطایی حاکم بر ایران، فقط و فقط در داخل کشور بوده و هر گونه کوشش شرورانه، برای انتقال این ثقل و رهبری آن به خارج از کشور توسط مدیای جیره خوار و آلترناتیو سازی های فیک و وابسته، تلاشی واهی و در عرصه عینی مبارزات مردمی برای گذار از استبداد حاکم، غیر قابل اعتناست. از این منظر است که مبارزات قهرمانانه زندانیان سیاسی و بخصوص زندانیان سیاسی زن، از اهمیت بسیار زیاد و تعیین کننده ای برخوردار میباشد.

۵) رژیم زخم خورده

رژیم تو سری خورده از “نه بزرگ” مردمی در ۱۱ اسفند ماه، زخمهای بسیار عمیق و درمان ناپذیری برداشته است. “تقلب بزرگ” هم نتوانسته و نخواهد توانست در شرایطی که اعتبار رژیم به حداقل سطح از پذیرش و اعتماد اجتماعی نزول پیدا کرده است، گره ای از مشکلات لاینحلش را بگشاید. از این روست که قطعا مانند هر مستبد، زخم خورده ای برای انتقام و نسخ کشی از دگراندیشان، کنشگران و زندانیان مدنی، سیاسی، صنفی و عقیدتی، سطح سرکوب اجتماعی را تا حد ممکن افزایش خواهد داد، تا به زعم خویش در بستر “النصر بالرعب” جامعه آتشفشانی را کاملا مرعوب، آرام و دست آموز نماید.

از این روست که حمایت همه جانبه از مبارزان، بخصوص زندانیان در بند استبداد، میبایست مورد توجه جدی و فوری تمامی نیروهای آزادیخواه، عدالتجو و برابری طلب در داخل و خارج از کشور قرار گیرد. این حمایت باید فعالانه و  پیگیرانه، توسط کمپین ها و اکسیونهای اعتراضی و روشنگر، در فضای مجازی و حقیقی با حداکثر توان صورت پذیرد. کمپین “نه به اعدام” و همچنین درخواست “آزادی زندانیان سیاسی، صنفی و عقیدتی” باید با تلاش همه جانبه تمامی کنشگران مدنی و سیاسی در فضای جامعه به خواستی عمومی تبدیل گردد.

۶) گسترش شکاف ها

شکافهای درونی لایه های مختلف رژیم حاکم، تحت تاثیر مخالفت گسترده و مردمی، هر روز گسترده تر و عمیق تر میشود. افزایش این درگیری های جناحی به همراه افشاگری های باندهای حکومتی علیه یکدیگر، قدرت مانورهای تبلیغاتی و فرافکنی های معمول رژیم را تا حد محسوسی کاهش داده است.
شمارش درصد بالایی از آرای سفید و باطله نشان دهنده وجود فشارهای اقتصادی و اجتماعی وسیع رژیم بر کارمندان، کارگران، دانشجویان، نیروهای مسلح … و حتی زندانیان، برای مشارکتی اجباری در انتخابات میباشد. مجموع آرای باطله نیز مخالفت پنهان و گسترده در میان همان اقلیت رای دهنده را به وضوح به نمایشی آشکار گذاشته است و آنروی سکه انتخابات اجباری را نشان میدهد که خود به بلای جدیدی بر روح و جان انتخاباتچیان بدل گشته است.

۷) نمایندگان بی پشتوانه

طبق آمار دولتی تعداد آرای حاصله نمایندگان “منتخب اول” هر استان با تمام تقلبات رایج، در اکثر استانهای کشور، به زحمت به ۵ در صد واجدین شرایط میرسد، دیگر منتخبین در رده های پایینتری جای دارند.
متوسط آرای “منتخبین اول” استانهای کشور نیز رقمی کمتر از ۵ درصد واجدین شرایط را نشان میدهد!!!.
چنین فضاحت تاریخی یعنی وجود مجلسی صرفا فرمایشی با نمایندگانی که اصولا منتخب حداقل قابل قبول مردم هم نیستند، در تاریخ کشور ایران، از دوران اولین مجلس بعد از فرمان مشروطه تا به امروز بی مانند بوده است.
این فضاحت آشکار در رابطه با هر دو مجلس شورا و خبرگان! رهبری! دیده میشود. لذا هر قانونی که از چنین مجلسی خارج شود و هر رهبری که توسط چنان مجلسی انتخاب شود، نه وجاهت قانونی دارند و نه مشروعیت مردمی و نه اعتبار بین المللی

۸) موقعیت بین المللی

از تاثیرات بسیار با اهمیت دیگر کاهش مشروعیت اجتماعی هر رژیم استبدادی، همواره تضعیف همزمان موقعیت بین المللی آن رژیم، افزایش وابستگی های آن رژیم به کشورهای چپاولگر بیگانه و باج دهی های گسترده تر چنین رژیم های ضد مردمی میباشد.
این بیگانه گرایی و نوکر صفتی در رژیم ولایت مطلقه فقیه و اعوان انصار آن با تمام شعارها و فرافکنی هایی که هر روزه انجام میدهند کاملا مشهود است و سالهاست وابستگی آشکار و پنهان این رژیم قرون وسطایی به قدرتهای بزرگ، سیاست اعلام شده نه “شرقی و نه غربی” را در پیش چشم توده های مردم، تحت الشعاع خود قرار داده است.
افزایش سطح وابستگی به بیگانه،  شرایط و الزامات جدیدی را به لحاظ سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و حتی فرهنگی به رژیم هایی با پشتوانه اندک مردمی تحمیل میکند، که الزاما همسو با سیاستهای تبلیغ شده این رژیم ها نیستند و میتوانند بطور فزاینده ای ریزش بیشتر پایگاه رژیم را منجر گردند.
این وابستگی یکطرفه از چشم توده های مردم به دور نخواهد ماند و به همین دلیل است که این چرخه معیوب، یکی از علل از هم پاشیدگی و زوال رژیم های استبدادی و وابسته به بیگانه میباشد.

نکات یاد شده، قطعا تمامی درس ها و آموزه های ارزشمند کنش درخشان مدنی مردم ایران در روز ۱۱ اسفند و “نه بزرگ” مردمی به انتخابات حکومتی نیستند. به نظر نویسنده لازم است تا تحلیلگران دیگر، ساده از کنار این واقعه تاریخی نگذرند و تلاش نمایند تا از زوایای مختلف به بررسی نتایج این وفاق ملی فراگیر بپردازند و تاثیرات آن را برای آینده مبارزاتی مردم کشور تحلیل و تئوریزه کنند.

زن زندگی آزادی

چاپ کن