از خیلِ بی شماره ی نادیده هات،
چو بگذری بر گلبوته ای نگاهرُبا، در گُلگشت،
دُرُست اش این خواهد بود
که، کُنجکاو،
لختی به خاکِ راه بنشینی،
با پُرسشی که،پیشتر از آن،هیچگاه نپرسیده بوده ای:
از هر چه ها که در آن گلبوته می بینی.
ور نه،
شاید،
باید که بی دریغ پذیرا باشی
کآن خوابگونه پیشآمد،
آن
دیدارِ بی پسایند،
کز هیچوارِ خویش تو را،
در گنجه وارِ یاد
چیزینه ای به جای ننهاد،
کاری نکرد از سرِ آگاهی،
تا، در مجالِ همانندی از دیدار،
آن نیمه خواب
یا نیمه بیدار
بیرون پَرَد ز بایگانی ی خاموشی
در غارِ بی زمانِ فراموشی:
با پُرسشی که پیشتر از آن نیز هیچگاه نپُرسیده بوده ای؛
وَ، پستر از آن هم،
قرار نیست،
مجالِ دیداری زین گونه،
باز،
برای بینایی چون تو،
هیچگاه،
پیش بیاید.
پانزدهم فروردین ۱۴۰۰،
بیدرکجای لندن
