از کران تا بی کرانه ی
این آسمان همیشه شب
دیگر پرنده ای پر نمی کشد
مثل رودی که بخشکد
و ماهیانش همه بمیرند.
بر این چند نخلِ قابِ عکسِ قدیمی،
که رنگ سبز جاویدشان،
تحفه ی شعله های باد جنوبی
و نوازش ماهتاب تابستان بود
دیریست
یک پرنده ی آشنا ننشسته است
اینجا،
صدای چلچله هم زخمی است
چمن ز رنگ خودش خسته است
و اول پاییز،
آغاز هر سال است
که یک فصل دارد.
یاد بنفشه در قاب است
و صدای چکاوک
محبوس جعبه ی موسیقی
و رنگ خاکستری ی اشیاء
در هیچ پس زمینه ای
از رنگ های دیگر نیست
بنفشه غرق عرق می شود
رنگ ها آغاز به شدن می کنند
و همه ی چکاوک ها
با شادی شورانگیزی می خوانند
زمانی که شعله ی الکل،
از دالان رگ های ملتهب
زبانه می کشد
و با صعود سرخوشانه ی خویش،
روزنه ی تاریک مردمک ها را می گشاید
حالا،
با چشمانی باز،
می شود نردبان خیال را آرام برداشت،
آن را به سینه ی ماهِ تمام محکم کرد،
سرخوش از آن بالا رفت،
آهی از سر دلتنگی و شوق کشید،
و خوشه ای ستاره از تاکستان آسمان وطن چید.
